Λοιπόν sweetheart. Έχω να σου πω νέα.
Ήμουν χτες στο Gazarte αλλά ήμουν, sweetheart σου λέω την αλήθεια, και στο Αμέρικα, παλιά που πηγαίνανε τα πλοία και ταξιδεύανε οι Ελληνες εκεί – μην κοιτας που ξεχνάνε κάποιοι τώρα, εμείς δεν ξεχνάμε – και αφήνανε το χωριό και την πόλη ίσως, για μια καλύτερη τύχη. Να την βρουν και να τους βρει κι αυτή, αλλά sweetheart, το λέει η ιστορία, σπάνια συναντιούντουσαν. Έμπαιναν ανάμεσά τους πολλά, μέρες εξαντλητικές, ώρες ατέλειωτες, δουλειές και ανεργίες και παπούτσια στη σειρά να τα γυαλίζουν και πιάτα που να τα βάζεις το ένα δίπλα στ’ άλλο και να κάνουν το γύρο της γης, να τα πλένουν και υποσχέσεις και όνειρα τσακισμένα και ματαιώσεις και ματαιότητα, από το Νιου Γιόρκι στο Σικάγκο και στο Γιούτι και βάλε. Αλλά βάλε και το τραγούδι.
Γιατί γλυκό μου sweetheart ,
είναι το πρόγραμμα όλο που με πήγε εκεί, οι ΤΑΚΙΜ και το Καφέ-Αμάν Αμέρικα, παράσταση/αφιέρωμα στη μουσική παράδοση των Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, που την επιμελήθηκε και την παρουσίασε με ένα πολύ γοητευτικό τρόπο ο Λάμπρος Λιάβας. Ανάμεσα στα τραγούδια, έλεγε ιστορίες, αληθινές ιστορίες από τότε, πονεμένες, συγκινητικές, που μετά τις έπιαναν τα τραγούδια και τους έδιναν όχι μόνο τη μουσική αλλά και τον καημό,τον πόνο και το ‘αχ’ και το κρίμα έτσι όμως που η μουσική τα μεταφέρει αυτά. Έτσι όπως σκάλιζε, που σου ‘λεγα παλιότερα και ο Αλαν Λόμαξ τα μπλουζ.
Ξεχωριστό κεφάλαιο οι TAKIM. Sweetheart, έτσι όπως τους άκουγα αυθεντικούς, συνειδητοποιημένους, δεξιοτέχνες τους φαντάστηκα να πηγαίνουν κι εκείνοι στο Αμέρικα και να ηχογραφούν στα πιο σένια στούντιο (έτσι για το πήγαινε-έλα, και για του Καφέ Αμάν τη χάρη) και να τεντώνουν τ’ αυτιά ν’ ακούσουν όχι μόνο οι Έλληνες εκεί, αλλά όλοι και οι diggers των δίσκων και των ήχων.
Ωραίο πρόγραμμα. Εκλεκτό, προσεγμένο, βρήκε το χώρο του στη σωστή σκηνή, να επικοινωνήσει. Γκεστ της βραδιάς, ο Πετρο-Λούκας Χαλκιάς που έχει ζήσει στο Αμέρικα το 1960- 79, ο πατριάρχης του λαϊκού κλαρίνου, έτσι μας τον παρουσίασε και ο Γιάννης ο Νιάρχος που τραγουδούσε (πολύ ωραία τραγουδούσε, με την Κατερίνα Τζιβίλογλου) και γκεστ επίσης ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Νίκος Τατασόπουλος – γιος του Γιάννη του «Ντίλιγκερ» που άφησε εποχή στα κέντρα της Ομογένειας.
Έξοχα ήταν σου λεω sweetheart και μεστά – μάλιστα έπεφταν και εικόνες στο μπάκγκράουντ απο τα Kαφέ Αμάν και τα υπερωκεάνια. Θυμήθηκα και τον Γιάννη τον Σπόρο εγώ που είχα πάει στο σπίτι του μια φορά για συνέντευξη – ξεχωριστή ιστορία αυτή – θα στην πω οπωσδήποτε νεξτ τάιμ. Τι σερφ-μπουζούκι κι ο Σπόρος ε! Είπανε βέβαια και για τον Γιώργο τον Κατσαρό, τον ρεμπέτη που ‘χε Καφέ-Αμάν στο Αμέρικα και ήταν απο την Αμοργό – θέλω να πάω στο νησί μου φέτος και θα βάλω ν’ ακούσω εκεί ένα τραγούδι του.
Και θα σου ξαναπώ, φορ σουρ, για τους ΤΑΚΙΜ που κάνουν πράγματα και είναι όλο και καινούργια πρότζεκτ.
Αυτά γλυκό μου sweetheart για την ώρα.
Ακολουθεί το άσμα/σύνθεση Αργύρη Γιαμπουράνη, 1949.
