Τις ονόμασαν μαύρες τρύπες, είχε πει κάποτε, επειδή συνδέθηκαν με τον φόβο του ανθρώπου ότι θα χαθεί μέσα σε αυτές. Δεν φοβάμαι να χαθώ εκεί μέσα, έλεγε, τις κατανοώ, νοιώθω κατά κάποιο τρόπο ότι είμαι ο άρχοντάς τους.
Κάπου εκεί έξω στο πουθενά θα είναι τώρα που έφυγε, έχοντας κάνει το Σύμπαν άνω κάτω, τους νόμους της καθημερινότητας κρόσσια, θριαμβευτής των άστρων, της εμπειρίας, της ατέλειωτης περιέργειας σαν μοναδική άξια εξίσωση για να ζήσει κανείς τη ζωή του.
Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβαζα το Brief History of Time – είναι γεμάτο σημειώσεις με μολύβι στα περιθώρια και υπογραμμίσεις – πόσο πολύ με ρουφούσε μέσα του αυτό το βιβλίο, σημειώσεις και απορίες και παραγράφους για να ξαναδιαβάσω – σαν τα βιβλία μου του Pynchon θα μοιάζει –
το διάβαζα και σκεφτόμουν, παράλληλα μ’ όλα τα άλλα που σε βάζει να σκέφτεσαι, πόσο κρίμα, αλήθεια πόσο κρίμα είναι που οι μαθηματικοί στα σχολεία στεγνώνουν τα μαθηματικά από τους χυμούς και τη μαγεία τους, ενώ θα μπορούσαν να τα κάνουν ανεκτίμητο εργαλείο έμπνευσης και απογείωσης για όλους εμάς τουλάχιστον που δεν θα συναντούσαμε μαθηματικούς τύπους πολύ συχνά στα μετά το σχολείο χρόνια.
«Ο κόσμος έχει παρεξηγήσει τα μαθηματικά θεωρώντας ότι είναι μόνο εξισώσεις. Στην πραγματικότητα οι εξισώσεις είναι το βαρετό κομμάτι των μαθηματικών», είχε πει ο Hawking.
Μα και ο λόγος που έγραψε την «Σύντομη Ιστορία του Χρόνου», το best seller των best sellers, ήταν αυτός και το ανέφερε τότε στο βιβλίο, ότι :”Αν ανακαλύψουμε θεωρία του σύμπαντος, θα πρέπει να φροντίσουμε να γίνει κατανοητή στον κόσμο και όχι μόνο σε μια χούφτα επιστήμονες. Και μετά, όλοι, φιλόσοφοι, επιστήμονες και απλοί καθημερινοί άνθρωποι θα μπορέσουμε να πάρουμε μέρος στη συζήτηση για το γιατί, εμείς και το σύμπαν, υπάρχουμε…τον λόγο της ύπαρξής μας. Και αν βρούμε απάντηση σε αυτό, θα είναι ο απόλυτος θρίαμβος της ανθρώπινης σκέψης, γιατί τότε θα γνωρίζουμε το μυαλό του Θεού».
Και έτσι εγώ από την γέφυρα του Enterprise στην ανείπωτη πυκνότητα των black holes, ο ένα σύμπαν, της Επιστήμης να διασταυρώνεται με το άλλο σύμπαν, της ποπ κουλτούρας. It is absolutely logical, captain. Και εκείνες οι μαύρες τρύπες τόσο βαθιές και πυκνές που ούτε το φως δεν μπορεί να ξεφύγει από εκεί μέσα. Και που δεν είναι ‘μαύρες’ καθόλου, αφού στην πραγματικότητα, όπως βρήκε ο Stephen Hawking, θα εξαφανιστούν διαρρέοντας ακτινοβολία και σωματίδια και στο τέλος θα εκραγούν και θα χαθούν στους αιώνες (διαβάστε στους New York Times: Stephen Hawking dies at 76. His mind roamed the Cosmos )
Τον φαντάζομαι τώρα που έφυγε, να τρέχει με το αμαξίδιο δεν ξέρω κι εγώ σε ποιες γωνιές του Σύμπαντος, ανάλαφρος, χωρίς βαρύτητα, να δείχνει τις μαύρες να σμιλεύουν στον Κόσμο, προσπερνώντας σε μια ανοιχτή ευθεία το ποδηλατάκι του ET, θριαμβευτής των αμέτρητων happy endings της επιστροφής.
Εντάξει, το πιστεύω όμως ότι θα γυρίζει και εδώ. Γιατί ο Σέλντον τον χρειάζεται. Και το Big Bang γοητευτικό στην αιωνιότητα, συνεχίζεται με επιτυχία.
