Ουάου!
Το «ουάου» δεν είναι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα όταν αποκαλύπτονται σκάνδαλα του ντόπινγκ – το μυαλό πάει πια στη χημεία πρώτα μετά στις επιδόσεις, συγνώμη δηλαδή αλλά έτσι τα κάνατε… Το “ουάου” είναι για το ντοκιμαντέρ Icarus που κέρδισε και Όσκαρ και έχει να κάνει με ένα κολοσσιαίο σκάνδαλο ντόπινγκ, οι αποκαλύψεις του οποίου έπαιξαν ρόλο στο να αποκλειστεί η ομάδα της Ρωσίας από τους χειμερινούς Ολυμπιακούς της Κορέας.
Σπάνιο ντοκιμαντέρ. Και όχι μόνο για τα όσα βγαίνουν στη φόρα, αλλά για το πώς συμβαίνει αυτό, το πώς αλλάζει στην πορεία το ίδιο θέμα της ταινίας.
Ο Bryan Fogel o σκηνοθέτης πέφτει κανονικά πάνω στις αποκαλύψεις ενώ ξεκινάει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το ντόπινγκ των αθλητών με άξονα την περίπτωση του Lance Armstrong και τους «θριαμβευτικούς» του Tour de France.
Και ο ενώ ο Fogel κάνει πετάλι και ντοπάρεται ο ίδιος για τις ανάγκες της ταινίας του, με «κοουτσάρισμα» και χημική βοήθεια στο πρότζεκτ του από τον έμπειρο Γκριγκόρι Ροντσένκοφ παρατηρεί το θέμα του να παίρνει πιο κλειστή στροφή. Και όλο περισσότερο και από βαθιά να βγαίνουν στην επιφάνεια, γεγονότα και αποδείξεις για μεγάλο σκάνδαλο ντοπαρίσματος ρωσικών ομάδων μέσα στα χρόνια, με τις ευλογίες μάλιστα της επίσημης Ρωσίας.
Κεντρικό πρόσωπο στην ιστορία ο ίδιος ο Γκριγκόρι Ροντσένκοφ, ο επικεφαλής του εργαστηρίου αντιντόπινγκ/ντόπινγκ και εξαιρετικά δραστήριος ως προς την προετοιμασία της ομάδας. Και ο Ροντσένκοφ γίνεται αυτός που αποκαλύπτει με λεπτομέρειες το γιγάντιο σκάνδαλο, την έκταση του ντόπινγκ, πρόσωπα και ουσίες – και τώρα βέβαια ζει προστατευμένος σε μυστική τοποθεσία.
Το Ιcarus εν τέλει, όπως είπε και ο Bryan Fogel στα Όσκαρ, σίγουρα έχει αξία για τις αποκαλύψεις του, αλλά ακόμη πιο πολύ για την σημασία του να λες την αλήθεια.
Ποιο fiction δηλαδή, μπροστά σε τέτοιο στόρι! Κάθε τόσο, που το παρακολουθούσα, έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είναι ντοκιμαντέρ και όχι μυθοπλασία, ότι αυτά τα πράγματα συνέβησαν και δεν τα φαντάστηκε κανείς για να μας εντυπωσιάσει. Ουάου! Και όχι για τα ρεκόρ.
#Νetflix
