Θα το΄χουν πει κι άλλοι. Αλλά έχει σημασία; Καμία, αφού δεν θα φας εσύ τις σφαίρες. Αν ισχύει δηλαδή.
Θα το ‘χουν πει. Ότι ο Malcolm Mackay γράφει σα να πυροβολεί. Μπαμ- μπαμ. Οι λέξεις περνάνε ξυστά. Τις ακούς να σφυρίζουν.
Ο Κάλουμ Μακλίν θέλει ν’ αλλάξει ζωή. Πώς γίνονται αυτά τα πράγματα; Ξυπνάς μια μέρα και λες παραιτούμαι ; Ψάχνεις στις μικρές αγγελίες; Εξαφανίζεσαι; Πώς εξαφανίζεσαι; Τα ρούχα του Κάλουμ θα μυρίζουν, φαντάζομαι, ακόμη μπαρούτι. Στο κεφάλι του θα βουίζει η τελευταία φτυαριά. Μπορεί για πάντα.
Έχω χωθεί για τα καλά στο τελευταίο μέρος της τριλογίας της Γλασκόβης, Όταν η Βία Πλησιάζει (Μετάφραση: Άλκηστις Τριμπέρη – Εκδόσεις: Πόλις). Το καλό νουάρ σε τυλίγει σαν σκωτσέζικη ομίχλη. Η ομίχλη έχει φτάσει ως εδώ. Έχει περάσει μέσα. Έχει συρθεί ως τα μέσα δωμάτια. –Ποιος είναι; Είναι –κανείς- εκεί;
