Πάντα το λέω, το ξαναλέω και το υπενθυμίζω πως όταν έχεις κάνει χιλιόμετρα, μουσικά χιλιόμετρα, έχεις παίξει, έχεις πάει εδώ και πάει εκεί, έχεις αφήσει τον εαυτό σου να περιπλανηθεί, ή και να χαθεί, και έρχεται η ώρα που καταθέτεις την πρώτη προσωπική δουλειά, όλα αυτά τα χιλιόμετρα και οι αποστάσεις θα φανούν, δεν κρύβονται, είναι εκεί και αναδεικνύουν την τέχνη σου, το τραγούδι σου, θριαμβευτικά και πλουσιοπάροχα – δεν παίζουν τσιγκουνιές εδώ. Εδώ ο Γιώργος Μπίλιος γυρίζει τον Διακόπτη.
Διακόπτης είναι το πρώτο του άλμπουμ, καινούργιο, στη ζελατίνα ακόμη (παλιά θυμάμαι κάποιοι αγόραζαν διπλούς τους δίσκους, τον έναν τον είχαν να τον ακούνε, τον άλλο τον φύλαγαν στη ζελατίνα, δεν έχει σχέση με το θέμα μας αυτό, αλλά τέτοια συνέβαιναν παλιά) – επανέρχομαι στο σημείο όμως όπου ο Γιώργος Μπίλιος δίνει ρεύμα δημιουργικό, ανοίγει τα χαρτιά του και κάνει παιχνίδι.
Πρώτα και βασικά, ο άνθρωπος ξέρει το τραγούδι και τον επικοινωνιακό του χαρακτήρα, ο στίχος είναι στα ελληνικά και η μουσική αποκαλύπτει διαφορετικές επιρροές και δρόμους που τροφοδοτούν την έμπνευσή του.
Βρετανική ποπ των 90ς, αλλά και μπλουζ συγγένειες και άμεση σύνδεση με το ηλεκτρικό ροκ που ξεσηκώνει την κερκίδα, ακούγονται με ενδιαφέρον – δεν έχουν πιάσει θέση για μόστρα, είναι βιωμένα και δημιουργικά. Και κάποιοι ίσως ψάξουν στον Διακόπτη (που κυκλοφορεί από το “όγδοο“) αποτύπωμα των Amnesia Pills στους οποίους επίσης τραγουδάει ο Γιώργος που ερμηνεύει και David Bowie με πάθος, που γράφει, συγκεντρώνει μουσικές εμπειρίες και πιάνει σήματα από παντού.
Έτσι κινείται στη μουσική _είναι η αίσθηση μου αυτή _ σαν σε απέραντα λιβάδια χωρίς φράχτες και πινακίδες keep off the grass. Σε επαφή με τον “σημερινό” ήχο και στις πιο vintage πτυχές του άλμπουμ με συνεργάτες που αξίζει να τους πω: Γιώργο Δημητριάδη, Βαγγέλη Μαρκαντώνη, Ανδρέα Καραγιαννίδη, Σταύρο Πηλαδάκη, Νίκο Μπάρδη, Γιώργο Γουδή και Παναγιώτη Αυγερινό.
Και κάπου εκεί στη μέση ξαφνικά “σκάει” και το Άστο Το Χεράκι Σου (Σακκελάριος/Καπνίσης) που ερμηνεύει σαν ρομαντικό (ή μήπως όχι;) road trip και Απ’ το Πουθενά (αυτό που δυναμικά ξεκινά το άλμπουμ) ανοίγει την μια μετά την άλλη, σελίδες. Έχει και το όμορφο Κορίτσι που θα συναντήσεις πιο μετά και εδώ :
