Θα ήθελα να είχα μια ιστορία να πω με τον Κωστή Παπαγιώργη, μια δική μου ιστορία με τον Παπαγιώργη, αλλά δεν έχω.
Τον διάβαζα όμως. Πολύ. Και τον ήξερα από τα γραπτά του και τις λέξεις του και σύμφωνα με κάποιους αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξέρεις έναν συγγραφέα. Και τον ένοιωθα δικό μας άνθρωπο, κάτι που φαντάζομαι θα παρέμενε έτσι, δεν θ’ άλλαζε, και αν τον είχα γνωρίσει από κοντά.
Στη Θεσσαλονίκη που ανέβηκα τώρα, πριν λίγο, για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, έκανα ακριβώς αυτό. Πήγα και γνώρισα τον Κωστή Παπαγιώργη.
Το είχα σημειώσει όπως κι εκείνος σημείωνε στα περιθώρια των σελίδων των βιβλίων που διάβαζε ή σε χαρτιά ανάμεσα σε σελίδες, κι εγώ στο περιθώριο το προγράμματος προβολών με μολυβάκι – και το είδα. Το “Κωστής Παπαγιώργης, ο πιο γλυκός μισάνθρωπος” της Ελένης Αλεξανδράκη.
‘Ενα πολύ όμορφο ντοκιμαντέρ, με ιστορίες πλεγμένες γύρω απ’ τον Παπαγιώργη, τις παρέες, τα βιβλία, τα πήγαινε-έλα, τις θάλασσες, το χιούμορ του, τις φράσεις του, με υλικό πλούσιο και πληροφορίες, αβίαστη, γλυκειά, η ταινία της Ελένης που ήταν φίλη του Κωστή και πόσο δύσκολο θα ήταν να κάνει την ταινία! Αξίζει να το δεις.
Και αφού το είδα, το ξανασκέφτηκα εκείνο, το πόσο θα ήθελα να τον είχα γνωρίσει. Τον Κωστή Παπαγιώργη.
