Είναι η θεοπάλαβη σκέψη που κάνω, έρχεται αεροπλανικά την ώρα που πατάω το πόδι μου στην Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης – Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, έχει σημασία – αεροπλανικά λοιπόν έρχεται, αλλά όπως είπα δεν είναι απλά παλαβή, είναι θεοπάλαβη, ότι κάπου, λέει, εμφανίζεται ο Τhomas Pynchon αλλά φυσικά δεν μπορεί να ξέρεις πώς είναι ο Thomas Pynchon για να ξέρεις ότι εμφανίστηκε.
Άλλωστε αν ποτέ αποφάσιζε _πες ότι αποφάσιζε_ να εμφανιστεί, το τελευταίο σημείο που θα διάλεγε να κάνει την εμφάνισή του θα ήταν κάπου σε έκθεση βιβλίου – έστω Διεθνή Έκθεση Βιβλίου.
Ωραία θα ήταν να εμφανιζόταν στο Joshua Tree, ιδανικά επίσης σε κάποιο ελληνικό νησί, εκτός από την Πάτμο. Λέμε τώρα, σε περίπτωση που θα είχαμε να διαλέξουμε τον τόπο εμφάνισής του. Και ίσως, σκέψου κι αυτό, να προτιμούσε να εμφανιστεί κάπου που δεν θα περίμενε κανείς ποτέ, σε έκθεση βιβλίου δηλαδή. Και χαμπάρι δεν θα παίρναμε.
Είχα το μυαλό μου εδώ κι εκεί. Επειδή συνάντησα κόσμο και μίλησα με πολλούς, του βιβλίου, ανθρώπους, της σκέψης (όλοι δεν είμαστε;μιας κάποιας σκέψης;) της μελέτης, της απόδρασης, της ταραχής και της ηρεμίας, της ανάγνωσης, ε ναι και της γραφής – γυρίζαμε ένα ντοκιμαντέρ πολύ βιβλιοφιλικό με την κάμερα να κυκλώνει θέματα λογοτεχνίας και roman noir, Γαλλοφωνίας (τιμώμενη γλώσσα) δημοκρατίας και μετα-δημοκρατίας, ποίησης και μετα-ποίησης, πολύ-καυτά-ζητήματα για τα fake news και τις αντοχές μας και τις ανοχές μας βασικά που οδήγησαν στις εθνικιστικές και ναζιστικές τάσεις της Ευρώπης με την βαριά, ασήκωτη συνείδηση που σου φαίνεται απίστευτο ότι συμβαίνουν αυτά και όμως συμβαίνουν και δίπλα μας στην παρούσα παράνοια του κόσμου που απλώνεται σαν επιδημία, πανούκλα, δυσωδία και παράκρουση. Δυνατή εικόνα με κόσμο πολύ γύρω από τα “Αποδημητικά Πουλιά” για τις συζητήσεις, ολοζώντανες σαν τις εμπειρίες που μετέφεραν τα παιδιά για το προσφυγικό και τον άνθρωπο που παλεύει με το κύμα, τον ρατσισμό, με την παραπληροφόρηση, με τον δικό του εαυτό.
Γι΄αυτό και κάπως έτσι, αστραπιαία short stories, [φραστικά] shots, διηγηματο-μπουκιές και εικόνες με φίλτρο πολαρόιντ μπορεί (δεν υπόσχομαι ποτέ και τίποτε) να γράψουν το αφήγημα της Έκθεσης αν δεν έχει ήδη εκτεθεί στο blog που παρακολουθείτε και αντι-συστημικά ξεφυλλίζετε.
Ένα από τα βράδια λοιπόν που είχαμε τελειώσει τη δουλειά και είχε αδειάσει ο χώρος, η 15η Έκθεση είχε κλείσει, οι τελευταίοι είχαν φύγει και απλωνόταν μόνο η μυρωδιά του χαρτιού, αποχωρούσαμε κι εμείς από την πλαϊνή πόρτα και την στριφτή μεταλλική σκάλα της, τρύπωσε μέσα μια γάτα και μόνο εμείς την είχαμε δει.
Δεν μπόρεσα να μάθω σε ποιον εκδοτικό οίκο θα περνούσε τη νύχτα της αλλά μού πέρασε η ιδέα (ακόμη πιο παλαβή ιδέα) να είχε μπει μέσα της κάποιο ανήσυχο Πυντσονικό πνεύμα και να την οδηγούσε, ή κάτι τέτοιο ας πούμε τρελό. Πολύ ξύπνια μου φάνηκε. Για γάτα.
