Eίναι επίσημο και μπορεί να ανακοινωθεί, αφού είδα και το τελευταίο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου (αν και δεν χρειαζόταν να περιμένω να δω το τελευταίο επεισόδιο για να ανακοινώσω αυτό που έχω να ανακοινώσω εδώ) ότι ναι – η σειρά της χρονιάς για φέτος ήταν το Legion.
Legion – ο απόλυτος θριαμβευτής. Ο δεύτερος κύκλος ακόμη πιο καλός από τον πρώτο. Όλα τα επεισόδια ένας συνδυασμός δράσης και ποίησης, φιλοσοφίας και ψυχολογίας, σχολίων για την ανθρώπινη ύπαρξη, το πεπρωμένο, την χειραγώγηση και την ελεύθερη σκέψη, για το καλό και το κακό, εμπνευσμένα εικαστικά, με αναφορές συνέχεια στη μουσική, στο σινεμά, στο Twin Peaks, στο Σπήλαιο του Πλάτωνα ανάμεσα σε άλλες.
Το Legion έχει τη δική του λογική. Δεν το βαραίνει κανένα χρέος του «κοίτα να σου εξηγήσω τι έγινε μόλις τώρα…» ή «αυτό συμβαίνει γιατί προηγουμένως είχε συμβεί εκείνο» – το Legion είναι ανάλαφρο, ένας αφρός από ιδέες που σε όποια σφαίρα και αν κινούνται συγκλίνουν στη μοναδικότητά του.
Το Legion (που ως γνωστόν βασίζεται σε κόμικ της Marvel) δεν το βλέπεις σαν θεατής, το Legion σε θέλει μαζί του. Θα μπορούσε να ήταν το πιο αλλοπρόσαλλο *πάντα όμως εμπνευσμένο* τηλεοπτικό προϊόν, αλλά καλύπτεται πιο σωστά με τον χαρακτηρισμό «αριστούργημα».
Με κάποιο τρόπο (εδώ χειροκρότημα σε όλους τους συντελεστές και κυρίως στον δημιουργό του Noah Hawley που έχει κάνει το Fargo επίσης, οπότε καταλαβαίνετε…),
με κάποιο τρόπο λοιπόν βγάζει νόημα ακόμη και εκεί που εντελώς δεν βγάζει, τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το νόημα είναι μια πολύ υπερεκτιμημένη αξία τελικά.
Ο Dan Stevens είναι ο ήρωας David Haller και ο αντιήρωας David, είναι και τα δύο και κάτι άλλο ακόμη ίσως, όπως και να’ χει, αν ο Dan Stevens ο ηθοποιός εμπιστεύτηκε το ένστικτό του και πήρε τον ρόλο του David πρέπει στο εξής μόνο αυτό να εμπιστεύεται, αν ήταν ο ατζέντης που επέμεινε για τον ρόλο, θα πρέπει να του δώσει γερή αύξηση.
Είναι (ο Dan Stevens) σε κάθε σκηνή, σε κάθε πτυχή, σε κάθε σκιά, σε κάθε David πειστικός, δημιουργώντας τη δική του εκδοχή του μεταλλαγμένου με τις υπεrφυσικές δυνάμεις που μυστήριοι παράγοντες (πες τον και Farouk, The shadow King) παίζουν με το μυαλό του. Δεν θα φανταζόμουν το Legion χωρίς αυτόν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλο το καστ δεν είναι άψογο. Είναι.
Έτσι δένουν όλα και σε κάθε επεισόδιο έχουμε να λέμε για τη μαγκιά στην κινηματογράφηση / οι σκηνές στην έρημο είναι όλες εντυπωσιακές/για τις pop culture αναφορές, στην μουσική και όχι μόνο (το όνομα της φίλης του David είναι Sydney “Syd” Barrett ) για την 60ς και 70ς αισθητική του που ανακατεύεται με hi tech και science fiction φιλολογία.
Και θα μπορούσε όλο αυτό που περιέγραψα να είναι τελικά μια επίδειξη ναρκισιστικής αντίληψης για το πώς να μεταφέρεις τους υπερήρωες στην οθόνη ή κάτι τέτοιο, αν το Legion από την αρχή και σε όλη την εξέλιξή του δεν είχε να ρέει άφθονα το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και το κλείσιμο του ματιού. Ουπς! Μήπως ο David δεν είναι και τόσο καλός; Και γίνεται όλο και καλύτερο.
Εντός και εκτός πλοκής. Όπως ας πούμε στην σύνδεση με τα προηγούμενα και εκείνο το ωραίο “apparently on Legion…».
Το τελευταίο (του δεύτερου κύκλου) προχτεσινό επεισόδιο ξεκινάει με το David και τον Farouk να τραγουδάνε σε μια άλλη διάσταση το Behind Blue Eyes (των Who, που από μόνο του το τραγούδι σε άλλη διάσταση σε στέλνει) και κλείνει με ανατροπή και μια φαντασμαγορική πάσα για την συνέχεια όπως το καλύτερο κόμικ θα είχε κάνει για να σε κρατήσει εκεί.
Αναμονή ως του χρόνου, έρχεται ο τρίτος κύκλος.
Είναι μια άλλη τηλεόραση αυτή που δείχνει το Legion όπως και το Twin Peaks πέρσι,
μια άλλη τηλεόραση, που όμως υπάρχει, την βλέπουν και άλλοι, υπερβατική και ψυχαγωγία ταυτόχρονα, που έχει δει πολύ σινεμά, είναι σινεμά_είναι Κιούμπρικ και Λιντς, εκτός και αν έχουμε μπει ομαδικά στο τριπ όλοι μας και πάμε.
Πάντως πολύ θα΄θελα, αλήθεια πολύ θα το ήθελα, να γνωρίσω τον τύπο που «πιτσάρισε», που παρουσίασε την πρόταση για το Legion (ακόμη και σαν παραγωγή της Marvel Television που είναι) και ακόμη περισσότερο να γνωρίσω εκείνον, που του απάντησε «Mέσα! Πάμε!Tο κάνουμε» και έγινε.
