Μερικοί φίλοι το ξέρουν.
Ότι η πρώτη εφημερίδα που έγραψα δεν ήταν Τα ΝΕΑ, αλλά η Αθλητική Ηχώ. Ενώ ήμουν ακόμη φοιτήτρια, το πρώτο, ολοσέλιδο κομμάτι που δημοσιεύτηκε ήταν στην πρεμιέρα του Μουντιάλ του ’82 στην Ισπανία.
“Μισός αιώνας Παγκόσμιο Κύπελλο” και “Ζίκο: ο λευκός Πελέ“, δυο κεντρικά κομμάτια δικά μου στο άνοιγμα της διοργάνωσης, με το πρόγραμμα δίπλα αναλυτικά.
Το συγκεκριμένο φύλλο της Αθλητικής κρατημένο, εις διπλούν, από τον πατέρα βέβαια.
Από τον πατέρα αγάπησα το ποδόσφαιρο.
Έμαθα γρήγορα τ’ αγγλικά διαβάζοντας το shoot!,
που το αγόραζε και το έφερνε στο σπίτι και το περίμενα πώς και πώς για να μάθω τα νέα.
Είχα γίνει εξπέρ στο αγγλικό πρωτάθλημα.
Πριν δυο κύπελλα, το 2010, ξαναχτύπησα ποδοσφαιρικά στα ΝΕΑ σαν γκεστ από το πολιτιστικό ρεπορτάζ στις αθλητικές σελίδες που μας έκαναν την τιμή να μας φιλοξενήσουν (εμένα και την Εύη Ελευθεριάδου που ήταν και η καλύτερη στο να προβλέπει το αποτέλεσμα των αγώνων).
Έγραφα για την Ουρουγουάη του Φορλάν, για τα Λιοντάρια, για τους ωραίους Ιταλούς για πολλά.
Είναι το πρώτο Μουντιάλ τώρα χωρίς τον πατέρα.
Θα μου λείψουν οι συζητήσεις, οι αναλύσεις, τα σχόλιά του, θα είναι αλλιώς. Είμαστε αλλιώς. Και έτσι αλλιώς, σήμερα, μπαίνει η μπάλα στη σέντρα.
