Ημέρα 1η μ.μ.

-Είναι τώρα το μνημόνιο που φεύγει αυτό, ή κανένας ψάρακλας που χάνω;

Ημέρα 1^η μ.μ. Πρώτη Μετα – Μνημονίων. Πώς είναι; Περίπου το ίδιο. Με μια αίσθηση ότι έχω ταξιδέψει στο Ιόνιο και η αίσθηση του ταξιδιού μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Ημέρα 1^η μεταμνημονιακή. Ξεκίνησε νωρίς το πρωί με καφέ και πλάγιες ματιές δίπλα στους λογαριασμούς. Πρέπει να τους αλλάξω θέση. Αυτό θα ήτανε μια κάποια λύση.

Ημέρα 1^η μ.μ. Είναι καλύτερα με ένα Μ παραπάνω. Ημέρα 1^η μ.μ.μ. _Μετα-Μνημονίων (και) Μνήμης. Έτσι είναι καλύτερα. Μνήμης των ανθρώπων που έφυγαν. Που δεν άντεξαν, που βούτηξαν στην άβυσσο. Μνήμης όσων χάθηκαν, όσων βίαια αρπάχτηκαν, όλων που έμειναν στο δρόμο χωρίς δουλειά (γιατί τα πιο πολλά αφεντικά στο μεταξύ έβρισκαν τους τρόπους τους με έναν τρόπο).

Τρίτο Μ – τού δεν ξεχνώ – ποιοι μας έφεραν ως εδώ. Πώς έτρωγαν, πώς δεν χόρταιναν, πώς έστηναν το παιχνίδι, με δάνεια ελευθέρας βοσκής και αέρα, με κολλητούς και χορηγούς και στα ανοιχτά off shore και θαλαμηγούς. Και ένα δικό τους ‘μαζί τα φάγαμε’ για χώνεψη στο τέλος.

Ημέρα 1^η  (και 2^η και 3^η και πάει λέγοντας) μεταμνημονιακής Μνήμης των όσων ξεμπροστιάστηκαν – έπεσαν μάσκες, έπεσαν προσχήματα και ας σταματήσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα. Ας αλλάζουμε κανάλι πιο συχνά.

Το τρίτο Μ είναι της Μνήμης και της ετοιμότητας απέναντι στη βρώμα και τη δυσωδία του φασισταριού, στο ακροδεξιό βλέμμα του μίσους, στο κακό σπυρί που φούντωσε και έφερε αρρώστιες.

Ημέρα 1^η Μ.Μ.Μ. Που χωρίς το τρίτο «Μ» θα είναι κι αυτή σαν τη μέρα της μαρμότας.