Πριν από μερικά χρόνια, το ’13 ήταν, βρέθηκα στη Σεούλ στη Νότια Κορέα, στα ίχνη της K-pop και ενώ ήδη ο Psy και το Gangnman Style του είχαν αφήσει παντού σημάδια σαρωτικής επέλασης. Πως; Κοροϊδεύοντας την όλη της K-pop φάση. Το ότι άνοιγε δρόμους, λεωφόρους και αεροδιάδρομους, περιττό να το πω.
Και εγώ δεν είχα βρεθεί εκεί έτσι, αλλά με πρόσκληση από Κορεάτικη Πρεσβεία και Korean Foundation να ξεναγηθώ στα ενδότερα του φαινομένου. Το ότι επρόκειτο για φαινόμενο φαινόταν από μακριά.
Και το είδα από πολύ κοντά. Από μέσα.
Στη βιομηχανία παραγωγής ειδώλων – των idols με τ’ όνομα,
– όπου εταιρίες σαν την SM Entertainment, την JYP Entertainment, την YG Entertainment, την Big Hit (των BTS καλή ώρα) δημιουργούν τα είδωλα, τα τραγούδια τους, τα χορευτικά τους, τα βίντεο, τις προσωπικότητές τους, τα cuteness συστατικά τους- το πώς θα σταθούν, θα κινηθούν, το πώς θα επικοινωνήσουν με το κοινό. Μια κατασκευή-ναι, που όμως είναι κατασκευασμένη μεθοδικά και μελετημένα με πολλά χρήματα να επενδύονται σε πρόσωπα που θα λατρευτούν από το κοινό. Και την αγορά που το ποπ προϊόν στοχεύει.
Σκηνή πρώτη, στο Καφέ της Cube, της δισκογραφικής εταιρίας, όπου μπορείς να αγοράσεις ό,τι merchandise καλλιτέχνη της μπορεί ο φαν να φανταστεί, ή και να μην έχει φανταστεί ακόμη – θα το έχουν φανταστεί εκείνοι – εκεί που περνάνε ώρες και ώρες οι θαυμαστές και οι θαυμάστριες ρουφώντας μπλε αναψυκτικά με ελικοειδή καλαμάκια και περιμένοντας κάποιο idol να κάνει την εμφάνισή του – εκεί έχω συνάντηση με στελέχη της Κορεάτικης δισκογραφίας. Εκεί, σε κλάσμα δευτερολέπτου και ενώ οι φαν ασταμάτητα σκανάρουν την περιοχή, κάποιος αντιλαμβάνεται idol να διασχίζει την πλαϊνή είσοδο. Ταραχή. Αν είμασταν μέσα σε πλοίο θα είχαμε βουλιάξει. Πρόλαβα και κρατήθηκα από την κουπαστή.
Σκηνή άλλη:
Κυριακή πρωϊ, νωρίς φτάνω με ταξί στην είσοδο τηλεοπτικού καναλιού
και βρίσκω – αξημέρωτα έχουν πάει εκεί – λαό ετοιμοπόλεμων θαυμαστών που περιμένουν να περάσουν μέσα για να παρακολουθήσουν τα γυρίσματα talent show Αλμοδοβαρικής σκηνικής έμπνευσης με ανερχόμενα group και idols που θα χορέψουν, θα τραγουδήσουν και θα ξεσηκώσουν τα πλήθη. Δέχομαι επίθεση φιλίας από την κερκίδα και προσφορά αφίσας ειδώλου, που δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου αλλά η ετοιμότητα ανταμείβεται και κρατάω την αφίσα.
Το σόου – γίνεται κάθε Κυριακή. Και κανείς δεν ενοχλείται από το πρωϊνό ξύπνημα.
Σ’ αυτή την εκρηκτική ποπ πολιτική μέσα φαίνεται να κρύβεται η επιθυμία της Κορέας να εξάγει όχι μόνο τεχνολογία /Samsung, LG κλπ/ (η τεχνολογία στηρίζει όλη την προσπάθεια) αλλά και ποπ κουλτούρα. Να το πετύχει και στην Ιαπωνία που από ποπ κουλτούρα έχει να ταϊσει τον πλανήτη (done). Και στην Κίνα βέβαια και την Ασία όλη (done) – και βασικά να κατακτήσει την Δύση _με τακτική και στοχευμένο localization. Και αυτά με την κινητήρια δύναμη, που όπως ιστορικά έχει αποδείξει η Κορέα, είναι – δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Τα idols στο μεταξύ με μεγάλη επιτυχία μπορούν να πουλήσουν τα πάντα – από το νέο smart phone ως την καινούργια κρέμα προσώπου της γιγάντιας Κορεάτικης βιομηχανίας καλλυντικών, από τους νέους σχεδιαστές μόδας, ως πακέτο διακοπών στο νησί Jeju.
Όσο και να μην είναι αμελητέο αυτό, η K-pop δεν αναλώνεται εκεί.
Με την την καρτουνίστικη κινητικότητά της και τις ανησυχίες της στοχεύει να ξεπεράσει τα όρια της και να πάρει θέση στους κεντρικούς παίκτες. Mε τους BTS και τις όλο και πιο εντυπωσιακές κατακτήσεις τους, τα ρεκόρ και τα σχετικά, το πετυχαίνει ξανά.
Αν ο Psy είναι αρχαία ιστορία (σε λίγο θα αγγίζει το hype της νοσταλγίας) για τους BTS τώρα είναι η στιγμή.
Και έχει ενδιαφέρον αυτό – ότι και οι δυο κινήθηκαν έξω από τα γνωστά πλαίσια της δοκιμασμένης idol μεθοδολογίας. Ο Psy τα κατάφερε κάνοντας πλάκα, οι BTS δοκιμάζοντας κάτι καινούργιο, την αυθεντικότητα, την συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία, το να γράφουν τα δικά τους τραγούδια και να εκφράζουν τα δικά τους συναισθήματα.
Στα κεντρικά της K-pop όλες οι εναλλακτικές είναι στο τραπέζι. Μαζί με τις σαμπάνιες.
