Είναι αυτή η ταινία εκεί έξω του Ken Loach με τον Eric Cantona.
Eric Cantona, Ken Loach, Manchester United – φυσικά την είδα.
Την είδα στο καινούργιο Arian στην Γλυφάδα, που δεν είχα πάει ως τώρα, αλλά μοιραζόμουν τη χαρά των παλιών Γλυφαδιωτών για την επιστροφή, nostalgia full και strong come back του σινεμά με το εξωτικό ντεκόρ, το ψάθινο στιλ, το πράσινο, τις μπανανιές, τους καναπέδες, την μεγάλη ωραία οθόνη, εκεί στη στοά του Γρηγόρη/Replay – θα επανέλθω, αλλά τώρα επιστρέφω στο Μάντσεστερ.
Μια γλυκιά, γλυκόπικρη ταινία με μπόλικο χιούμορ, αληθινή και στις φαντασιακές υπερβάσεις της.
Ο Eric ο πρωταγωνιστής (Steve Evets, ηθοποιός, μουσικός, ποιητής μούρη γενικά του Μάντσεστερ και για ένα διάστημα μπασίστας στους Fall) έχει ένα είδωλο, τον Eric Cantona.
Aντίθετα από τον ήρωά του που με τα χρώματα της Μanchester United έγραψε ιστορία, που τολμούσε, δοκίμαζε σουτ, έκανε φαντεζί παιχνίδι, ξεσήκωνε το γήπεδο, είχε έντονη προσωπικότητα, ο Eric Bishop δεν τολμά – βάζει εμπόδια στον εαυτό του, κλείνεται, παγιδεύεται, κωλύεται, δεν ξέρει να λέει όχι, ζει σχεδόν αόρατος και στην κατάθλιψη. Ώσπου μια ωραία μέρα, απέναντι από το μεγάλο πόστερ του Eric Cantona που δεσπόζει στο δωμάτιό του εμφανίζεται ο ίδιος ο Cantona. Και πιάνουν κουβέντα. Για πολλά. Για τη μπάλα, για τη ζωή, απλά πράγματα, μεγάλες αλήθειες. Ο Cantona πάει και έρχεται και κυκλοφορεί με τον Eric μαζί. Ως και για προπόνηση τον παίρνει να πάνε.
_Για ποιο απ’ όλα όσα έχεις κάνει στο γήπεδο είσαι πιο περήφανος; ρωτάει ο Eric περιμένοντας ν’ ακούσει το είδωλό του να περιγράφει κάποιο από τα θεαματικά του γκολ. Αλλά ο Cantona του λέει:
–Για μια πάσα, εκείνη την πάσα τότε στον Irwin που ‘τσίμπησε” την μπάλα και έβαλε το γκολ. (στο παιχνίδι με την Tottenham την σεζόν ’92-93). Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους φίλους σου, του λέει ο Cantona. Και οι φίλοι του Eric στην ταινία είναι αστέρια.
Πόσο ωραίος ο Ken Loach! To Looking for Eric είχε βγει το 2009 και δεν ξέρω γιατί, αλλά βρήκε δρόμο για τις θερινές αίθουσες τώρα- τώρα που αρχίζουν και τα πρωταθλήματα. Και το δικό μας εδώ επίσης. Ο Θεός να το κάνει (πρωτάθλημα)…
Ούτε μεγάλα λόγια χρειάζεται ο Ken Loach, ούτε επικές σκηνές, με το τίποτε, με δυο φράσεις, με τα μικρά, μιλάει για τα μεγάλα – μιλάει και για την μπάλα, για το παιχνίδι που έχει αλλάξει (και για το μεγάλο παιχνίδι/ και το μεγάλο κόλπο), για τα γήπεδα που γέμισαν σουίτες, τις ομάδες που έγιναν μεγάλες επιχειρήσεις και τους παλιούς οπαδούς που έμειναν απ’ έξω.
Και ο Cantona;
Ο Cantona, one & only.
_Καλά, τού λέει ο θαυμαστής του κάποια στιγμή στην ταινία, εσύ τα έχεις όλα, έχεις και γαλλική προφορά…Ο Eric χαμογελάει.
Ο Cantona έγινε ποπ είδωλο μέσα από το γήπεδο. Τα πλήθη λάτρεψαν υστερικά τον David Beckham, ντύθηκαν όπως o Beckham, “το έκαναν όπως ο Beckham”, αλλά ο Beckham δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει για τους γλάρους. Και αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να είχε εμπνεύσει τον Ken Loach για ταινία.
Μεγάλη φαν του Eric Cantona και εγώ επίσης. Είχα στον τοίχο πίσω μου, στο παλιό γραφείο στα ΝΕΑ στη Χρήστου Λαδά, μια αφίσα μικρή που τον έδειχνε την ώρα που απαντούσε με εκείνη την κουνγκ-φου/Kill Bill/κλωτσιά σε οπαδό της Crystal Palace που του έσπαγε τα νεύρα, γιατί στους αντίπαλους ο Eric δεν ήταν καθόλου συμπαθής. Και μ’ άρεσε εκείνη η κλωτσιά με τις μεταφορικές της σημασίες.
Κάθε κίνησή του ήταν σαν να άφηνε μια συνέχεια, μια σκέψη, ένα αποτύπωμα. Ο Cantona με την τέχνη του έκανε Τέχνη που την ίδια στιγμή ξεπερνούσε θεαματικά (και καταστασιακά) – Το θέαμα δηλαδή το ίδιο, στην μεγαλοπρέπειά του – στο οποίο πάντα επέστρεφαν και επιστρέφουν Beckman, Neymar, Ronaldo κ.α – με κάποιον τρόπο δεν τον αφορούσε. Ήταν ο εαυτός του.
Αλλού στην ταινία ο Cantona λέει τα δικά του στα γαλλικά και ο Eric ο θαυμαστής περιμένει την μετάφραση. Παύση – καμία εξήγηση.
– Όχι, δεν μεταφράζω – συνεχίζει ο Cantona.
-…C’est la vie, θα φιλοσοφήσει κάποια στιγμή και ο Άγγλος.
