Έκαναν πολύ ωραία πρεμιέρα οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.
Εντάξει – η ταινία ερχόταν με βραβείο σκηνοθεσίας από τις Κάννες και με τα διακριτικά ποιότητας ‘πολωνικό σινεμά’ και δια χειρός του Οσκαρικά βραβευμένου [για το Ida του]_ Πάβελ Παβλικόφσκι, αλλά πόσες φορές δαφνοστεφανωμένες ταινίες δεν σκάνε σαν τζούφια καρπούζια στην οθόνη; To Cold War δεν ήταν απ’ αυτές.
Ιστορία αγάπης μέσα στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, έρωτας μετ’ εμποδίων, σε αδιέξοδα και δρόμους διαφυγής, μυστική αστυνομία και καρφώματα, αγάπη όμως και μουσική, βασικά αγάπη και μουσική, από τα παραδοσιακά τραγούδια και τους χορούς των πολωνικών χωριών, τα προπαγανδιστικά άσματα ως τα τζαζ κλαμπ του Παρισιού, υπαρξιακές αγωνίες, επιβίωση, ασφυξία και νότες οδοφράγματα στην παράνοια.
Ο Παβλικόφσκι (που πολύ συμπαθής μου φάνηκε στην αρχή, στα λίγα λόγια που είπε προλογίζοντας την ταινία του) λέει την ιστορία του με εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία, σφιχτά και με ρυθμό σα να σε παρασύρει στο τελευταίο ανοιχτό κλαμπ της πόλης λίγο πριν το χάραμα, λίγο πριν ο κόσμος πάρει την γνωστή κατά διαόλου και πάλι πορεία του.