Those were the days, έλεγαν λοιπόν εκείνοι που τις έζησαν/those were the days of the excess and disco music και το Studio 54 ήταν αυτό που ήταν, the place to be από το 1977 ως το ’80, αλλά…
…άλλα ήταν και μια καλολαδωμένη μηχανή δημοσίων σχέσεων που ζύγισε το βάρος των σελέμπριτι και το κέρδος από το σωστό κάδρο του φωτογράφου (reward included).
Ντίσκο, χορός και το σωστό μέρος για να χαθείς και να βρεις τον εαυτό σου, να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι σε μια πόλη που η καρδιά της χτυπάει δυνατά – δυνατά και ακούγεται παντού.
Ο Άντι Γουόρχολ, ο Τρούμαν Καπότε, η Λάιζα Μινέλι, ο Κάλβιν Κλάιν, ο Μικ, ο Κιθ, η Μπιάνκα που κάνει αγέρωχη είσοδο πάνω στ΄άλογο – αποκλείεται να μην το έχεις δει – όλοι εκεί.
Studio 54 excess/success από την πρώτη μέρα. H απόδραση, οι απώλειες, η απληστία, το φορολογικό σκάνδαλο, σκληρή πόρτα και ο τυφώνας της φήμης πριν όλα γίνουν νεοϋορκέζικες καρτ-ποστάλ με μάσκαρα και φτερά στον αέρα. Συνέβη στο άψε-σβήσε.
Ο Matt Tyrnauer λέει την ιστορία, χώνεται στ’ αρχεία, βρίσκει το υλικό του – το κυριότερο όμως είναι ότι έχει απέναντί του τον Ian Schrager [που μαζί με τον Steve Rubell έφτιαξαν το Studio 54], τον έχει στην κάμερα τον Ίαν να μιλάει ακόμη και για εκείνα που ευχόταν να μην είχε ρωτηθεί. Μπαίνεις έτσι στο εσωτερικό, στα παρασκήνια, στη κρίση.
Από το ντοκιμαντέρ (είναι αλήθεια αυτό) λείπει ο DJ και η ντίσκο που έβαζε όλη τη μηχανή να δουλεύει (αν και η πόρτα μάλλον έπαιζε τον καθοριστικό ρόλο), ο ρόλος του ήχου περνάει διακριτικά από δίπλα, ίσως επειδή ο σκηνοθέτης ήθελε αλλού να στρέψει το βλέμμα του, ίσως επειδή η μουσική έπαιζε δεύτερο ρόλο παρά το θόρυβο και την αντήχηση που έκανε στην εποχή.
Ενώ το Studio χόρευε – late 70s– με το crowd του να συναγωνίζεται σε φαντεζί εμφανίσεις, το Μπρονξ απέναντι καιγόταν και στις φλόγες του γεννιόταν το ραπ, οι ενισχυτές τινάζονταν στον αέρα από τον ορμητικό σαματά του πανκ και η Νέα Υόρκη άνοιγε κεφάλαια δημιουργικού οίστρου και κουλτούρας πριν τα 80ς ανοίξουν για τα καλά το στόμα τους, μαζί με τα Reaganomics, την Wall Street και ό,τι ήθελε να μας καταπιεί κανονικά.
Από μια άποψη ήταν η σωστή ώρα για πάρτι, για επανάσταση, για σαματά.
