γράφει: η Έφη Παπαζαχαρίου
Όλα έτοιμα, μας ειδοποιούν, και φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Οι μέρες του Νοεμβρίου πλησιάζουν κι όλα τρέχουν – από τα κύματα του Θερμαϊκού μέχρι την αφίσα που για πρώτη φορά “κινείται”, με χίλια μάτια να ανοιγοκλείνουν πάνω σε φιλμ, αδημονώντας να δουν ταινίες.
Τρέχει το Φεστιβάλ να βάλει τα καλά του για την πρεμιέρα και τα 59 του χρόνια τρέχουν και αυτά, αντίστροφα στο χρόνο – γιατί κάθε φορά ανανεώνεται λες και τα νιάτα του ποτέ δεν θα περάσουν…
Κι εμείς, οι αιώνιοι φιλοξενούμενοί του, θα τρέχουμε, όπως πάντα (κι έχω ξεχάσει πια αυτό το «πάντα» πόσα χρόνια είναι σε αριθμό), δίπλα στο κύμα, από την πλατεία Αριστοτέλους στην Προβλήτα – γιατί η καρδιά του για δέκα μέρες χτυπάει σε αυτά τα δύο σημεία εκεί.
Και στο δρόμο αυτόν, τον τόσο οικείο και αγαπημένο της παραλιακής, που κάθε μέρα θα τον κάνουμε πάνω κάτω με το πόδι συνεχώς, με άγχος πόσες περισσότερες ταινίες θα δούμε, πόσους ανθρώπους από όλες τις γωνιές της γης θα συναντήσουμε, πόσες εκθέσεις θα επισκεφτούμε, πόσα masteclasses, συνεντεύξεις και ομιλίες θα προλάβουμε, πόσα πάρτι, ταβερνάκια και μπαράκια θα γυρίσουμε… ανάμεσα σε όλα αυτά λοιπόν και άλλα τόσα, εκεί, στην άκρη του λιμανιού, θα σταματήσουμε, παρέα ή μόνοι, κάποια ελάχιστα λεπτά ή και δευτερόλεπτα ακόμη.
Θα κάνουμε μια παύση, να ακουμπήσουμε στο σκουριασμένο κάγκελο και να χαζέψουμε εκστατικοί το άπειρο της θάλασσας και τον απέραντο ουρανό την ώρα που ο ήλιος δύει, με τα φωτάκια των πλοίων που περνάνε, με τις βαρκούλες να αρμενίζουν όμορφα – να πάρουμε μια ανάσα βαθιά να συνεχίσουμε να κάνουμε τρέχοντας αυτό που αγαπάμε…
