Μόνο καλά λόγια για την ταινία First Man.
Το όνομα του Neil Armstrong ίσως το πρώτο ξένο όνομα που έμαθα στη ζωή μου, ή μπορεί το δεύτερο ή το τρίτο μετά απ’ αυτά του Ζορό και του Τομ Μιξ, από τις ιστορίες της Άγριας Δύσης που μου λεγε ο πατέρας.
Neil Αrmstrong, Buzz Aldrin, Michael Collins.
Αν έχεις γεννηθεί στα 60ς, δεν είναι παράξενο να είσαι παιδί και να ξέρεις αυτά τα ονόματα. Έφερναν μαζί μια εκρηκτική διάσταση του σύμπαντος που ξαφνικά αποκαλυπτόταν μπροστά σου και σε φόρτιζε με μια αισιοδοξία που έχει κατακαθίσει μέσα σου και σκάει στη ζωή σου σε απρόβλεπτες στιγμές. Είναι μια εξήγηση.
Από τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι.
Το First Man είναι μια εκρηκτική διάσταση της ψυχής του αστροναύτη Neil Armstrong στο σινεμά. Στα προσωπικά του τραύματα, την απώλεια – και τις συνεχείς απώλειες – τις ματαιώσεις, τον ίλιγγο, το μέγεθος της αποστολής, το βάρος της στολής, το περπάτημα στο φεγγάρι.
Το βλέμμα του Ryan Gosling θα είχε φτιαχτεί γι’ αυτήν ακριβώς την ταινία. Αν δεν είχε προηγουμένως φτιαχτεί για το Blade Runner.
Ο Damien Chazelle που δεν είχε τότε/ούτε αυτός/καν γεννηθεί, έφερε σε πέρας το Apollo 11, επέστρεψε στη Γη και σε έκανε να νοιώσεις το σφίξιμο στο στομάχι.
Μια νότα ακόμη διαστημικής εμβέλειας:
Η μουσική του First Man μπορεί να μην έχει το αριστουργηματικό άγγιγμα του Vangelis (ο…επίσημος συνθέτης της NASA άλλωστε) αλλά πιάνει την ατμόσφαιρα (ακόμη και έξω από την ατμόσφαιρα) φανταστικά. Φυσικά πρόκειται για δυνατό χαρτί. Ο Justin Hurwitz είναι αυτός που σάρωσε με τις μουσικές του La la land/απ’ όπου έδεσε για τα καλά και η συνεργασία του με τον Chazelle. Ήθελε, λέει, κάτι ηλεκτρονικό που να παραπέμπει στο μέλλον χωρίς να είναι σκληρό και επιθετικό. Πώς θα μπορούσε να είναι; Αφού ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο φεγγάρι ανέβασε μαζί του και την δική του πονεμένη του ιστορία.
