Καινούργιος Theodore, με ένα άλμπουμ, το τρίτο του, το Inner Dynamics, που βάζει πλώρη για μακριά.
Oι ωραίες μουσικές είναι φτιαγμένες να ταξιδεύουν, να κυκλοφορούν, να διακτινίζονται, να πετάνε, να δέχονται απανωτά χτυπήματα από τα shazam του κόσμου-αυτή είναι η μοίρα τους, γραμμένη. Αυτό είναι και το γενικό – εξηγώ τώρα ειδικότερα:
Ο καινούργιος Theodore έχει κάτι από το σκοτεινό μυστικισμό των Radiohead και την ποιητική φλέβα του James Blake.
Διευρύνει τα μουσικά του θέματα, απλώνει τις συνθέσεις του με τον τρόπο που ο σκηνοθέτης ανοίγει το πλάνο, σα να στοχάζεται πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, στο ελάχιστο της υπόστασή της, στη φευγαλέα αίσθηση αλλά και μπροστά στο ατέλειωτο σύμπαν.
Φτιάχνει τις ιστορίες του με «κλασική» προσέγγιση και ηλεκτρονικά υλικά, κινηματογραφικά, όπως στο Disorientation, στο δυναμικό Spit Blood Out, στο μελωδικό Alcyone ενδεικτικά, δημιουργώντας την εντύπωση ότι τού αρκεί ένας ψίθυρος για να τα πει όλα και κάποια άλλη στιγμή δεν του φτάνει όλη η χλαπαταγή του κόσμου.
Δουλεμένα κομμάτια, προσεγμένα στις λεπτομέρειες (δεν υπάρχουν «λεπτομέρειες», όλα εδώ έχουν το χώρο τους, το νόημά τους) – ο Theodore γράφει εσωτερικά, λυρικά, με την ένταση σαν αντανακλαστικό της εποχής και την ετοιμότητα για δράση.
Δεν είναι κάποιο καινούργιο στιλ αυτό, είναι μια κατεύθυνση που έχουν πάρει αρκετοί (και δεν είναι όλοι τους Max Richter ή Jonny Greenwood) αλλά εκεί φαίνεται να είναι κερδίζει πιο πολύ ο Theodore. Ότι σε ένα χώρο εύκολου εντυπωσιασμού επιλέγει τους εσωτερικούς του, διαφορετικούς δρόμους. Όταν άλλοι ακονίζουν τις ‘ 80ς επιρροές για να φαίνονται καλύτερα, ο Theodore τις λειαίνει για να μην χτυπάνε στο …αυτί και μένει αφοσιωμένος στη μούσα του, εμπνέεται και κάνει ένα από τους πιο ωραία άλμπουμ που ακούμε φέτος.
Σε λίγες μέρες, 2 Νοεμβρίου, παρουσιάζει το Inner Dynamics (που κυκλοφορεί με το label της United We Fly) στο Fuzz με πνευστά όργανα και light show που έχει ειδικά για την συναυλία προετοιμάσει. Σε ένα πολύ dynamic στιλ κι αυτό.
