Αντώνης Λιβιεράτος. Είναι εδώ αλλά είναι και εκεί, ανοίγει μουσικά θέματα, αλλάζει το σκηνικό.
Δυναμώνεις τον ήχο, αφήνεις τον εαυτό σου να τον ακολουθήσει στη μουσική περιπέτεια που έχει σχεδιάσει ενώ εκείνος έχει σχεδιάσει και την επόμενη, έτσι είναι η μουσική που επικοινωνεί όμορφα πράγματα. Και περιπέτεια.
Αστερίσκος(*) – επισήμανση – δώστε βάση και προπαντός ήχο: ο Αντώνης Λιβιεράτος έχει νέο άλμπουμ το 4½ που κυκλοφορεί από την puzzlemusic και είναι το πρώτο (όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται) με ελληνικούς στίχους μέσα σε 18 χρόνια (που πρόλαβε όμως και βγήκε μέσα στο ’18, αν αυτό έχει κάποια σημασία που μάλλον δεν έχει) – το προηγούμενο με ελληνικό στίχο ήταν το Πλαστικό Κουτί που είχε βγει από την Ηitch Hyke.
O Λιβιεράτος είναι ένας θρύλος της μουσικής σκηνής που δημιουργεί συνεχώς, πειραματίζεται και διευρύνει το πεδίο των ενδιαφερόντων του, μόνος ή με σχήματα – Sigmatropic, Illegal Operation, Dr. Atomic κ.α. – με συνθέσεις για το θέατρο και τον κινηματογράφο, μουσικός, παραγωγός, με συνεργασίες επίσης πολλές, μουσικάνθρωπος γενικώς, από εκείνους που κανονικά γίνεται ένα ντοκιμαντέρ και φωτίζει σε όλο το εύρος της την καλλιτεχνική του υπόσταση και την προσωπικότητά του. Δεν κάνει θόρυβο με εντυπωσιασμούς, κάνει θόρυβο με ουσία.
Αλλά αυτό που έχω να πω τώρα είναι ότι απόλαυσα το 4½ σε κάθε σημείο της διαδρομής του, στα βάθη του ήχου του και στις διάφανες συνθέσεις του, σε μια εμπνευσμένη οικονομία που το κάνει μεστό, σφριγηλό έργο, με κλείσιμο ματιού και λυρισμό μαζί, συνθετικά, ηλεκτρικά, μελωδικά και πάντα την αγαπημένη του Λιβιεράτου ανατροπή στα κομμάτια, να κάνει παιχνίδι.
