Μια τεράστια σφολιάτα έχει τυλίξει τη Θεσσαλονίκη, Νταλί απ’ την Πάνω Πόλη, ανάμεσα στα φύλλα της τρέχει παχιά, αφράτη κρέμα και στην κορφή – τι άλλο;- κανέλα.
Thessaloniki International Film Festival , No 59.
Κόσμος πολύς.
Στην Πλατεία Αριστοτέλους ανθρώπινες κορδέλες γύρω απτο περίπτερο-σταθμό, για τα εισιτήρια, όλοι θέλουν να πάνε σινεμά, σ’ όλα τα σινεμά του κόσμου αν γινόταν θα πήγαιναν, σινεμά, μιλφέϊγ και καρέ – καρέ ο Νοέμβρης. Μια απορία (προς Θεσσαλονικείς και άλλους) : εκτός Φεστιβάλ γιατί δεν πάτε σινεμά;
Πιάνω τη συνέχεια ενώ είμαι εκεί από την αρχή. Από την πρεμιέρα – από την προ-πρεμιέρα, αφού έγινε και αυτό, live στο πράσινο χαλί της Fischer όπου τα είπαμε – καθισμένοι σε καρέκλες και αυτές πάνω στο χαλί, το πράσινο – με τον εκλεκτό Παναγιώτη Μένεγο που υποδεχόταν φίλους του σινεμά, του φεστιβάλ και της μπύρας γενικά – και ιδού αυτό ΕΔΩ.
Κατόπιν η ταινία. Του Ιάπωνα Hirokazu Kore-eda, το Shoplifters (Κλέφτες Καταστημάτων), συγκινητικό, ανθρώπινο, για τις σχέσεις τις αληθινές και όχι τις συμβάσεις, ωραίο δηλαδή αλλά όχι τόσο ωραίο όσο το περίμενα με τη φόρα που ερχόταν από τα βραβεία. Ό,τι βρίσκεται μέσα στα καταστήματα δεν ανήκει σε κανέναν -λέει στην ταινία (να κάτι για να σκεφτείς) ενώ όπου “Γιάννης Αγιάννης”, φτωχός shoplifter και η μοίρα του, ενώ εκείνος που εξαφανίζει με το γάντι και με το στιλ δημόσιο χρήμα έχει φίλους, διασυνδέσεις και έχει τους τρόπους του να βγει λάδι (γιατί θα πάει το μυαλό σου και προς τα εκεί).
Μια ταινία, επίσης, με πολλά, πολλά, πάρα πολλά noodles που οι πρωταγωνιστές ρουφάνε αχόρταγα, συνεχώς σα να φοβούνται πως θα ξημερώσει η μέρα που noodles θα έχουν χαθεί από προσώπου γης. Μετά πήγαμε για μπύρες. [Συνεχίζεται …]
