Το πνεύμα των Χριστουγέννων; ή όποιο άλλο συγγενικό του πνεύμα εορταστικό, γιρλαντένιο είναι κρεμασμένο σε βιτρίνες, σε συσκευασίες δώρων;– δεν με ψήνει και πολύ. Ο τύπος με το σάκκο και τα παιχνίδια δουλεύει ξεκάθαρα, χρόνια τώρα, για το σύστημα που του έχει εξασφαλίσει διακοπές στη Χαβάη, δικό του resort στα χιόνια και πάσο ελευθέρας παντού. Κινεί την αγορά, σου λέει.
Και δεν είναι από καμιά μίζερη διάθεση, που το βλέπω έτσι. Το αντίθετο. Θέλω η κάθε μέρα να είναι ανατρεπτικά γιορτινή, θέλω την αισιοδοξία μας πίσω, θέλω να γίνονται επαναστάσεις μικρές, μεγάλες, ασταμάτητες, μέσα μας, παντού, που θα μας φέρνουν όλο πιο κοντά στα αληθινά πράγματα και στα δίκαια, στην ουσία, στην ομορφιά όπως την πίστευαν και οι ινδιάνοι που εύχονταν “walk in beauty” – και τα λέω αυτά γιατί τις προάλλες κάτι «άναψε» μέσα μου, κάτι που φαίνεται ότι «πιάνει» και σε μη-εορταστικούς χαρακτήρες σαν κι εμένα.
Είναι, λέω, ο μαγικός χώρος. Η θάλασσα, μπροστά, το πράσινο, το κανάλι, τα βιβλία, οι μουσικές, οι γωνιές του, τα βήματά σου εκεί.
Λοιπόν, έχει σκοτεινιάσει κανονικά – φυσάει και λίγο στο Φάληρο – το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος είναι σπαρμένο με φώτα.
Eίναι ήσυχα παρότι, είμαστε μια παρέα πια και περπατάμε και μιλάμε εκεί στο μονοπάτι του Φάρου, που είναι η στέγη της βιβλιοθήκης ταυτόχρονα για να καταλάβεις, και δεξιά κι αριστερά, ανάβουν κύκλοι, σαν στεφάνια από φωτιές μέσα στα φυτά, στη βλάστηση, ανάβουν και σβήνουν και μοιάζουν σαν αποτυπώματα διαστημοπλοίων, “αγρογλυφικά” και rings of fire. Εντυπωσιακοί κύκλοι φωτιάς. Είναι το Crop Circles, η εγκατάσταση που έφτιαξαν οι Beforelight .
Ακολουθώ τα μονοπάτια ως τον Λαβύρινθο.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάει το μυαλό μου στη Λάμψη (του Κιούμπρικ) όταν λέμε για Λαβύρινθο – εδώ όμως οι λάμψεις είναι διαφορετικές. Είναι ένα σύννεφο από φωτεινά μπαλόνια που αιωρούνται και κινούνται ανάλαφρα, που σβήνουν, χάνονται και εμφανίζονται ολοφώτεινα πάλι. Το έργο το λένε Child Hood και το υπογράφουν οι Γάλλοι Collectif Coin σε συμπαραγωγή με τους Casemate.
Και ακούς μόνο τα βήματά σου στον Κήπο. Εκεί όμως, στο Illumaphonium αλλάζει το φως, το υλικό, ο ήχος. Ένα μουσικό γλυπτό, αυτό είναι, “κατασκευασμένο από τον Βρετανό μουσικό-εφευρέτη Miles Davis, ένα 3,5 μ. σε ύψος, με περισσότερα από 200 φωτισμένα σήμαντρα». Μια σκάλα. Πλησιάζεις, το επεξεργάζεσαι, το αγγίζεις και παίζεις μουσική. Χτυπάς, ρολάρεις, ακούς.
Ήχος και φως. Κάνω θόρυβο και παρόλα αυτά δεν ταράζω την ηρεμία.
Προς στιγμήν μπερδεύομαι λίγο, πού είμαι τώρα;
Η φωτεινή εγκατάσταση που παίζει με το σκοτάδι, είναι σα να έχει αλλάξει τον χώρο. Και πάλι δηλαδή. Είμαι στο Ξέφωτο. Και το Ξέφωτο έχει Κύμα – The Wave. To Κύμα κυριαρχεί. Σε καλεί να περπατήσεις μέσα του, μέσα από 40 πύλες. Μπαίνω και περνάω κάτω από τα διαδοχικά τρίγωνα. Τα οποία έχουν αισθητήρες και αυτοί οι αισθητήρες με “νοιώθουν” που περνάω, “πιάνουν” την κίνηση και ανάβουν, μπλε, μοβ, κόκκινο, δυνατά, ή διακριτικά, η παρέα μεγαλώνει, το «κύμα» “πιάνει” άλλο παλμό, διαφοροποιείται.
Και επιπλέον, έχει μουσική, δίνει ήχο, ατμοσφαιρικό, καθώς εσύ που περνάς προκαλείς το φως και τον ήχο. David Lynch. Οι Δανοί Vertigo που σήκωσαν το Κύμα έχουν δει πολύ Lynch. Δικοί μας. Ενημερωτικά, το Wave δημιουργήθηκε για να παρουσιαστεί στην Ofelia Plads στην Κοπεγχάγη ως μέρος του Frost Festival το 2017 και έχει ταξιδέψει και Λονδίνο και Λίβερπουλ πριν φτάσει στο Ξέφωτο και δει Σαρωνικό.
Τι έγινε; Με έπιασε το Πνεύμα; Δεν είναι το Πνεύμα.
Το πνεύμα για μένα είναι το open space, είναι οι κήποι, ο αέρας της θάλασσας, εκείνο το φασκόμηλο που μύριζε, ο Φάρος – τα πνεύματα των σελίδων και της τέχνης, η λεωφόρος τη νύχτα, η πιο όμορφη πόλη που γίνεται η αντίστασή μας σε ο,τι μας θέλει υπό έλεγχο, μέσα σε τοίχους κλεισμένους.
Α, και μια selfie, άψογα φωτισμένη για ενθύμιο.
Οι περιπέτειες στον πάγο; Στο παγοδρόμιο; Σε άλλο post (ίσως και με βίντεο).
Δεύτε, λάβετε Φως (στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος) ΕΔΩ
