Στην Εναλλακτική Σκηνής της Λυρικής, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος- χτες. Πόσο εύκολα σε κάνει να μπαίνεις στο κλίμα της παράστασης- εύκολα. Δεν το είχα δει το Once την ταινία και δεν έψαχνα αναφορές και τέτοια, αφέθηκα στην ιστορία έτσι όπως την σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης– και στην πολλή μουσική. Και την κίνηση. Και το πιάνο κινείται και τα ντραμς περιφέρονται και οι κιθάρες- εντάξει οι κιθάρες κάνουν παιχνίδι. Μ’ άρεσε πολύ η σκηνή που οι δυο τους, ο πρωταγωνιστής και ο τραπεζίτης του Κορκ έχουν φέρει τις κιθάρες μπροστά τους, τις μυρίζουν και τις αποθεώνουν. Το πάθος και το κόλλημα.
Ωδή στους μουσικούς του δρόμου. Κάποια στιγμή, θα έπρεπε να κάνει ο Bono γι’ αυτούς, για όλους τους μουσικούς του δρόμου, όχι μόνο τυ Δουβλίνου. Αλλά δεν μπορείς να τα περιμένεις όλα από τον Bono. Και από τους Ιρλανδούς.
Πολύ_πολύ καλή η Μαρίνα Σάττι. Ένα ακόμη μεγάλο βήμα για το κορίτσι. Και ο Αποστόλης Ψυχράμης έκανε τον ήρωα του έργου, δικό του και τραγούδησε και τις μπαλάντες στάζοντας μέσα ιρλανδέζικες νότες λιτής ερμηνείας.
Και εντάξει, ο Άλκης Παναγιωτίδης. Οκ.- Τι είναι αυτό που φέρνει πάντα μαζί του και είναι έξτρα unique και προσθέτει σε ο,τιδήποτε συμμετέχει; Μάλλον είναι αυτό που ψάχνουμε όλοι.
Το Once θα είναι εκεί, στην εναλλακτική λυρική ως τις 20 Ιανουαρίου.
[Βγαίνοντας από την Λυρική στο Νιάρχος είδα χωρίς κόσμο, το παγοδρόμιο. Θα είχε κλείσει. Αλλά μπήκα στον πειρασμό. Επικράτησαν ψυχραιμότερες σκέψεις…αλλά ως πότε];
