Βγαίνοντας από την αίθουσα*- έχοντας δει το Vice χτες βράδυ νοιώθω: τρόμο. Τον τρόμο για το ποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας (το ξέρουμε – και το έχουμε δει και στο σινεμά ουκ ολίγες φορές, πάντα ο ίδιος τρόμος που τον ακολουθεί πιο τρομακτική σκιά η πραγματικότητα). Αυτό και μετά το άλλο: το σινεμά του Adam McKay (The Big Short του 2015) μ’ αρέσει, μ’ ενδιαφέρει. Το Vice τώρα – πολιτική/κωμωδία/πρωτότυπη αφήγηση/ εξαιρετικές ερμηνείες.
Ο Christian Bale (σε ποιον άλλον θα μεταμορφωθείς, πες μας!) είναι ο Dick Cheney. O Αντιπρόεδρος – Vice President – του George W. Bush (τον κάνει έξοχα ο Sam Rockwell). Τον παρακολουθούμε στην πορεία του ως εκεί, στους ελιγμούς και στις παρακάμψεις, στις σιωπές και στις παρεμβάσεις, στη σχέση του με την Lyn τη γυναίκα του (πόσο καλή πάλι η Amy Adams!).
Τι χρειάζεται για να φτάσεις εκεί και να πετύχεις τον στόχο σου; Τίποτε. Απολύτως τίποτε. Μόνο να διψάς για εξουσία και για δύναμη. Καμία ιδεολογία, κανένα προσόν. Τίποτε. Έτσι θα εκμεταλλεύεσαι τις περιστάσεις και θα χειραγωγείς πιο άνετα. Την ώρα που οι άλλοι μιλάνε, ο πονηρός άνθρωπος άνθρωπος σιωπά. Την ώρα που οι άλλοι δρουν ο πονηρός άνθρωπος σχεδιάζει.
Σε μια σκηνή της ταινίας, σχετικά νωρίς μάλιστα, όταν ο Cheney έχει πάει να δουλέψει βοηθός του Donald Rumsfeld (ο Steve Carell πολύ καλός!) λίγο πριν μπει στο γραφείο του εκείνος, εκεί στα όρθια, τον ρωτάει : Σε τι πιστεύουμε; Ο Rumsfeld ξεσπάει σε γέλια. – Σε τι πιστεύουμε; Ρωτάει σε τι πιστεύουμε!
Ο Cheney θέλει όλη την εξουσία. Την εκτελεστική εξουσία στα χέρια του. Σύμβουλοι, δικηγόροι, καταστάσεις, η 11η Σεπτεμβρίου, ο πόλεμος στο Ιράκ, το σενάριο της επέμβασης, οι κατασκευασμένες ειδήσεις, οι «σύμμαχοι» στα media.
O αφηγητής της ιστορίας, κατά κάποιο τρόπο είμαστε εμείς, που ξέρουμε, βλέπουμε, βιώνουμε τις συνέπειες, κινδυνεύουμε και κάποια στιγμή (οκ, θα πεις οι συνθήκες, αλλά είναι έτσι;) εμείς με τη δική μας ζωή σώζουμε το σύστημα. Για να καταβροχθίσει τα υπόλοιπα, τα πάντα.
Τα πράγματα ήταν χειρότερα από όσο τα περιγράφει ο ΜcKay- γράφει η Washington Post. Kαι κάνει το reality check της. Ο ΜcΚay όμως κάνει σινεμά/«κωμωδία»/κάνει υπερβάσεις, κοψίματα, ποιητικά τσιμπίματα. Πάει μπρος και πίσω. Πετάει τίτλους τέλους και συνεχίζει.
Στην εξουσία σήμερα είναι ο Trump, η Ευρώπη τα ‘χει παίξει, η αρρώστια του φασισμού απλώνεται, ο πλανήτης βήχει βαριά…
Καλή χρονιά και – όπως έλεγε και η άλλη ταινία – Καλή τύχη σε όλους μας.
(*Novacinema Odeon Γλυφάδα)
