…One night I got scared anyway so sat on top of 10 foot cliff at the foot of the big cliff and the waves are going “Rare, he rammed the gate race”_ “Raw roo roar”_ “Clowsh” _ the way the waves sound especially at night _ The Sea not speaking in sentences so much as in short lines…_And I just sit there listening to the waves talk all up and down the sand in different tones of voice…
To έχω πάντα κοντά μου αυτό το βιβλίο. Είναι μια ακόμη θάλασσα δίπλα μου, από τον ωκεανό την μέρα που το πήρα, το αφρισμένο γαλάζιο του Βig Sur– δεν θα μπορούσα να το αφήσω πίσω τότε_ από τότε ως τα κύματα του Σαρωνικού που μερικές μέρες σαν κι αυτές αφρίζουν μανιασμένα. Αλλά με την αγριάδα τους με αγκαλιάζουν-και πάλι και ξανά και χτες έτσι όπως στεκόμουν και τα κοιτούσα που έλεγαν τα δικά τους.
Μάζεψα φύκια που είχε φέρει η θάλασσα πολλά, τα παίρνω για σελιδοδείκτες στα βιβλία μου, από το Big Sur το ξεκίνησα…και βρίσκω φύκια κάθε τόσο πότε στις τσέπες, σπασμένα, ξεχασμένα, με την αλμυρή ακινησία τους και πότε πάνω στις φράσεις και στα τυπωμένα γράμματα που γίνονται κομμάτι της θάλασσας και αυτά. Της θάλασσας πάντα και του δρόμου.
