Τον Θανάση τον ξέρω. Τον ήξερα από παλιά. Kαι αν με ρωτούσες ποιος είναι ο πιο low profile άνθρωπος στον κόσμο, το πιο πιθανό να σου έλεγα ο Θανάσης ο Αλατάς, δεν μου έρχεται άλλος στο μυαλό τώρα (ίσως ένας ακόμη, αλλά δεν γράφω το όνομά του).
Τα 4 Επίπεδα της Υπάρξης δεν τα ήξερα από παλιά, άρχισαν να βουίζουν όμως στ’ αυτιά μου τα τελευταία χρόνια με μια αύρα θαυμασμού, μυστηρίου, έκπληξης και σεβασμού. Για τους ίδιους και για εκείνο το αόρατο νήμα που συνδέει την ιστορία τους με του Jay-Z, του Κanye West και της Rihanna. Kαι ευθύς εξ’ αρχής ένα μεγάλο μπράβο στην Ηλιάνα Δανέζη που έκανε το ντοκιμαντέρ για τα 4 Επίπεδα και πήρε και βραβείο. Και φυσικά στον Θανάση. Και σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης. Το σύμπαν είναι ωραίος τύπος.
Είναι τα ’70ς, νωρίς, και μια παρέα παιδιών φτιάχνει συγκρότημα για να παίζει μουσική και να περνάει ωραία και να ξεφεύγουν και από τους μεγάλους που τους κυνηγούσαν για κούρεμα.
Το βαφτίζουν το γκρουπ τους Τα 4 επίπεδα της ύπαρξης – πόσο κουλ είναι αυτό!– μια και ήταν και της μόδας η ψυχεδέλεια, τα φιλοσοφικά ταξίδια και ο Καστανέντα – και τα πάνε θαύμα μέχρι και που η ΥΕΝΕΔ τους δείχνει σε ένα μουσικό διάλειμμα. Το καλύτερο, στα διαλείμματα συμβαίνει. Μερικοί άνθρωποι το ξέρουν αυτό, ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν και η Τζίνα – η Venus Gina που είχε το δισκάδικο, και τους βλέπει, τους ακούει, τους φωνάζει για να τους βγάλει δίσκο. Στα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης. Πηγαίνουν να ηχογραφήσουν στο στούντιο, – πού είναι το μπουζούκι; τους ρωτάνε, δεν υπάρχει μπουζούκι. Υπάρχουν τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης.
Στην συνέχεια της ιστορίας μας εμπλέκονται φανατικοί συλλέκτες βινυλίων, τέσσερα επίπεδα του cult, εκτιμητές δισκογραφικής σπανιότητας, λίρες Αγγλίας, σκονισμένα εξώφυλλα και Κάποια Μέρα στην Αθήνα. Ο Jay- Z, ο Kanye και η Rihanna. Και ο φίλος μου ο Θανάσης. «Tέτοια παραμύθια δεν γίνονται» λέει κάποια στιγμή. Γίνονται Θανάση.
Πάμε εκεί έξω στις μεγάλες αγορές της μουσικής όπου επίδοξοι κυνηγοί ήχων ψάχνουν να εντοπίσουν το εξαιρετικό, το ασυνήθιστο, το μακρινό, το ιδιαίτερο, εκείνο που τους κολλάει καλύτερα κομμάτι μουσικής για να το δέσουν με το δικό τους. Kαι το βρίσκουν. Και εκεί παίρνουν τηλέφωνο τον Θανάση. Δεν λένε ονόματα στην αρχή – έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές- αλλά μόνο ότι πρόκειται για major artist. Ζητάνε την άδεια, την παίρνουν, επικοινωνούν αργότερα με την πρότασή τους στο μουσικό κομμάτι επάνω- να μην σας πολυλογώ, τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης και η κιθάρα του Θανάση Αλατά συμμετέχουν (με το ριφ τους που διάλεξαν οι Αμερικανοί) στο…Run This Town…του Jay-Z, με Kanye West και Rihanna. Ναι αυτό το Run This Town με την…δεν ξέρω κι εγώ σε πόσα επίπεδα επιτυχία. – Άγιος ο Θεός , Άγιος Jay-Z ο ισχυρός.
Δύο Γκράμι κέρδισε το τραγούδι, πέρα από τις τρελές πωλήσεις του. Για το 2010, ο Θανάσης Αλατάς είναι ο Ευρωπαίος καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Αμερική – και πιο low profile σε κανένα επίπεδο της ύπαρξης δεν υπάρχει.
Και όμως – δεν έχω πει τίποτε ακόμη για την ευρηματική αφήγηση και τον έξοχο τρόπο που λέει αυτή την ιστορία η Ηλιάνα Δανέζη στο ντοκιμαντέρ *βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Δεν έχω πει για τον Ηλεκτροπληξία και τις μπάντες, για την Wipe Out, για την απολαυστική ανάλυση από το Νίκο Κοντογούρη, για τις ωραίες ματιές στο underground, για τις ιδέες και τα υπόγεια νήματα που μπορεί και να βγάλουν ως την άλλη του ωκεανού, για τις κάθετες και διαγώνιες πορείες των ρευμάτων, για επίπεδα και κύκλους, για τα μέσα και τα έξω της ύπαρξης, της μουσικής, των αλεξικέραυνων στίχων. Για το… έτσι απλά, Κάποια Μέρα στην Αθήνα.
