Σχολείο πήγαινα, αλλά άκουγα και Πετρίδη. Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση – όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν εκεί, στους Police, στο Σπόρτινγκ, στα Πατήσια, στην πρώτη (μετά από εκείνη των Rolling Stones το ’67) ροκ συναυλία στην Αθήνα.
Eισιτήριο από νωρίς. Η Αντουανέττα, η μάνα, είχε πάει – στο Παλλάς νομίζω ήταν – και περίμενε στην ουρά για να το βγάλει. Εγώ στο μάθημα, εκείνη για τους Police.
30 Μαρτίου 1980. Χαμός έξω από το Σπόρτινγκ. Eίμαι με μια φίλη_μας έχει πάει ο πατέρας μου ως εκεί – και έχουμε χαθεί μέσα στον κόσμο που σπρώχνεται αγρίως για να μπει. Πού να μπει όμως; Οι πόρτες κλειστές δεν έχουν ανοίξει ακόμη.
Η γέφυρα του Σπόρτινγκ φορτώνει. Κρεμόμαστε από τα κάγκελα. Χανόμαστε, σπρωχνόμαστε, ξαναβρισκόμαστε. Police μέσα, police και έξω. Εμείς στη μέση. Eπεισοδιακό το σκηνικό. Ήταν και το punk rock που είχε προηγηθεί – όχι πως είχαν οι Police καμιά σχέση – αλλά σαν πρώτη ροκ συναυλία στα μέρη μας μετέφερε ένα πνεύμα ζωηρό.
Μπήκαμε με κάποιον θαυμαστό και άγνωστο ως σήμερα τρόπο μέσα στο Σπόρτινγκ. Σκέφτομαι την αγωνία που θα περνούσε ο πατέρας μου όση ώρα μας περίμενε έξω. Μέσα εμείς περνούσαμε θαύμα με τα Message in a Bottle και Walking on the Moon, με τον Sting, τον Stewart και τον Andy. Σιγά σιγά και με κατάλληλους ελιγμούς έχω βρεθεί κοντά και δεξιά στη σκηνή_και η πρώτη ροκ συναυλία στην Αθήνα – εξελίσσεται σε απόσταση αναπνοής μπροστά μου. Ωραία περάσαμε, τα είπε την επομένη και ο Πετρίδης. Ε ναι, και ήμουν εκεί. Το είπα και στον Sting αργότερα, σε κάποια από τις συνεντεύξεις μέσα στα χρόνια. Τι να πω; punk rock όλα.
