Υπάρχουν οι σούπερ ταινίες. Eκείνες που έχουν όλα τα καλά και δεν τους λείπει τίποτε. Mέσα κι έξω, στο βάθος και στην επιφάνεια, από την αρχή ως το τέλος.
Υπάρχουν και οι ταινίες που λες ότι φτιάχτηκαν για σένα.
Που τις βλέπεις με χαμόγελο στο πρόσωπο και ο άνθρωπος που σε νοιώθει δίπλα σου έχει κι αυτός χαμόγελο στο πρόσωπο και είναι μια κινηματογραφική εμπειρία στην μεγάλη οθόνη όλο αυτό, που πάει πακέτο με την αίσθηση βγαίνοντας από το σινεμά, ότι θέλεις, την ταινία, να την ξαναδείς. Και το έχεις ήδη κανονίσει.
Σπάνια αυτές οι δυο κατηγορίες συμπίπτουν. Αλλά…-Damn Quentin, you did it again!
Once Upon A Time in Hollywood.
Ή κάπως σαν 1969 revisited. 1969 μέσα στο πολύχρωμο σύννεφό του, σύγχυσης και απροσδιόριστης ανησυχίας
_Τί συμβαίνει και ο κόσμος πάει κατά διαόλου; ρωτάει.
Αυτό θα μπορούσε να το ρωτήσει ξανά και ξανά. Ένα τεράστιο σχόλιο για τα όσα συμβαίνουν γραμμένο με fonts εποχής ’60ς, ’70ς. Για τον πλουμιστό παραλογισμό της ανθρωπότητας όπως αποκαλυπτόταν στο τέλος της δεκαετίας του 60. Φινίτο η αθωότητα. Η αισιοδοξία στα σκουπίδα. Το Cielo Drive στο προσκήνιο. Ο Charles Manson περνάει φευγαλέα από την ταινία, σαν κάποιος που μπορεί να συνάντησες τυχαία και χωρίς να καταλάβεις το λόγο σε έκανε να ανατριχιάσεις.
Η πραγματικότητα μπαινοβγαίνει στις ιστορίες της ταινίας, όπως οι ταινίες στην πραγματικότητα.
Είναι πράγματα που έχουν συμβεί. Όλοι ξέρουν για τις φρικαλεότητες του Μάνσον και της κουστωδίας του. Ο Ταραντίνο αφηγείται το δικό του «Μια Φορά κι έναν καιρό».
Και δεν κουνάει το δάκτυλο. Ποτέ, ποτέ, ποτέ.
Κάνει μια μεγάλη ταινία με χιούμορ.
Με στιλ (πώς αλλιώς;) Με μουσική (πώς αλλιώς;). Με έξοχο τον Leonardo DiCaprio στον ρόλο του ηθοποιού σε κρίση Rick Dalton και φανταστικό τον Βrad Pitt ως Cliff Booth stuntman του DiCaprio – γνωστό και αναμφισβήτητο ότι του πάει πολύ ο Tarantino του Brad Pitt και το αντίστροφο (Gorlami και τα ρέστα στο Inglourious Basterds 😉 . Υπέροχη Margot Robbie ως Sharron Tate, ο Αl Pacino απoλαυστικός.
Και ποιος είναι ο πιο μεγάλος πρωταγωνιστής;
Το ίδιο το Λος Αντζελες. εκείνο το Λος Άντζελες των ’60ς και ’70ς που το παιδί από το Κnoxville του Tennessee (o Quentin) το ζούσε μέσα από τις ταινίες και την τηλεόραση προτού αρχίσει εκεί να κάνει τα δικά του.
Μια φορά κι έναν καιρό στο Χόλιγουντ.
Τα αυτοκίνητα, τα σινεμά, οι χίπις σε λίμπο κατάσταση εντός/εκτός συστήματος και far out περιπλάνησης.
Στο μεταξύ σε όλο το Once Upon A Time τρέχουν, περνάνε και διασταυρώνονται κλασικές τηλεοπτικές σειρές , ταινίες και στόρι της εποχής…
FBI και Bonanza, η Μάχη, ο Κότζακ, ο Lone Ranger…ο Mannix , τα Ιταλικά γουέστερν (όλα σχετικά και με το σύμπαν του Tarantino έτσι όπως το ξέρουμε μέσα από τις ταινίες του) που μπορεί στους νεώτερους να μην λένε πολλά έως τίποτε- αλλά είναι και δικές μας αναφορές – και ο Τarantino μ΄αυτές κάνει παιχνίδι συνεχώς.
Μ’ αυτές και με αγαπημένους του ηθοποιούς του που επανέρχονται στις ταινίες του όπως ο Michael Madsen στην σύντομη εμφάνισή του ή η ωραία φάση με τον Kurt Russell.
Το σινεμά του είναι αυτό ενός τρελαμένου σινεφίλ που παίρνει φωτιά (σαν φλογοβόλο) έτσι και θυμηθεί μια ατάκα, μια σκηνή, ένα τραγούδι.
Ο Tarantino είναι στα καλύτερά του στους διαλόγους και εδώ το σενάριο του επιτρέπει να κεντήσει_και να δώσει και ένα μάθημα στον φαφλατά Bruce Lee – σπόντα και στις δικές του κουνγκ-φου-ταινίες.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Έτσι θεαματικά εκτός των άλλων με τις βόλτες στο West Hollywood, στη Sunset Boulevard, στο Valley «χτενίζει» την περιοχή (στο χρόνο) και είναι πολύ πιθανό εμείς, που μας αρέσουν οι φοίνικες και οι μεγάλοι δρόμοι, να μείνουμε δεμένοι με την ταινία πάντα όπως συμβαίνει και με το Mulholland Drive και άλλα cine-drive της περιοχής.
Στο σημείο αυτό -που θα μπορούσε να βρίσκεται στην αρχή, ή να είναι άλλο post (και θα είναι) – μπαίνει η μουσική.
Ο Tarantino ξεκινάει τις ταινίες από την δισκοθήκη του, ή γράφει με τραγούδια και περνάει ώρες χτίζοντας με τραγούδια τα σενάρια (τα λέει και η μόνιμη συνεργάτης του στις μουσικές η Mary Ramos (την οποία είχα συναντήσει στις Κάννες και μας είχε πολλά – δείτε εδώ ΕΔΩ).
Το ραδιόφωνο στο αμάξι παίζει ασταμάτητα σταθμούς της εποχής.
Και εμείς ακούμε Bob Seeger (Ramblin’ Gamblin’ Man), I Cantori Moderni Di Alessandroni (Dinamite Jim), Dee Clark (Hey Little Girl), Mitch Ryder & The Detroit Wheels (Jenny Take A Ride) και άλλα εξαιρετικά – αφού η μουσική είναι στο τιμόνι της ταινίας, συνεχώς εκεί (ακούστε ΕΔΩ,) όταν ο Brad οδηγεί, όταν οι ξένοιαστοι καβαλάρηδες βγαίνουν στο δρόμο, όταν η Μάργκοτ/Σάρον χορεύει με τις άσπρες μπότες της και το κίτρινο σορτς/τοπ.
Και ναι: το καλύτερο στιλ ~ late 60s.
Τα κίτρινα μπλουζάκια και πουκάμισα με το τζιν παντελόνι του Brad, τα δερμάτινα σακάκια του Leonardo.
Σημασία στην λεπτομέρεια guys. Και μετά τι; Ο Tarantino θα σκηνοθετήσει το Star Trek την ορίτζιναλ βέρσιον;
– Quentin? Really? Θα ήθελα πολύ να διακτινιστώ στο μυαλό σου. Αν όχι, μπορώ στη δισκοθήκη σου;