Όταν είσαι στο δρόμο και συνέχεια στον δρόμο, η μία μέρα μπαίνει μέσα στην άλλη, μια αλυσίδα από μέρες και νύχτες σε motel, diners και σε μέρη που σε πάει ο δρόμος. Στο Misssissippi ας πούμε.
Όπου νομίζεις ότι πηγαίνεις εσύ. ‘Οτι έχεις σχεδιάσει τη διαδρομή σου και πηγαίνεις. Αλλά δεν ξεκινάς σωστά, αν το πηγαίνεις έτσι.
Ετσι σταματήσαμε στο Fulton, γιατί μας είχε πάρει η νύχτα και όταν φτάσαμε στο Fulton εκείνη τη στιγμή κανείς μας δεν είχε αντίρρηση. Nα σταματήσουμε και να μείνουμε.
Για το πριν θα πω άλλη ώρα. Μόνο αυτό για τώρα:
Λίγο έλειψε να περάσουμε τη νύχτα κάτω από τα άστρα του Mississippi παρέα με τα τζιτζίκια νυχτερινής βάρδιας και άλλα πλάσματα της νύχτας που συχνάζουν κοντά σε άδεια ντεπόζιτα βενζίνης. Έχετε δει τις ταινίες.
Αλλά είμασταν στο Fulton, όχι μακριά από το Τupelo και το πλάσμα της νύχτας που συναντήσαμε είχε όνομα και αυτό ήταν Κέβιν.
Ο Κέβιν είχε βγει έξω από το δωμάτιό του στο ξενοδοχείο για λίγη βραδυνή δροσιά. Το ίδιο κι εμείς αμέσως μόλις ξεφορτώσαμε.
Στη ρεσεψιόν είχε παγωμένο νερό με λεμόνι. Μέσα τα air condition θέριζαν.
Η νύχτα του Mississippi στο μεταξύ μας είχε κάνει τη χάρη και φυσούσε. Εκεί που σταματούσε το πάρκινγκ του ξενοδοχείου ξεκινούσε το δάσος, τα δέντρα πύκνωναν και στο βάθος έπεφταν αστραπές.
Ο Κέβιν εμφανίστηκε από την άλλη μεριά.
Γιατί είχαν κλειδώσει εκεί που καθόταν, αυτό μας είπε για να αρχίσει την κουβέντα, χαμογελαστός και αεράτος,
-Aπό πού είστε;, ρώτησε και αφού του είπαμε, άρχισε να ‘ζωγραφίζει΄με τα λόγια τις πιο ωραίες εικόνες για την Ελλάδα.
Πολύ τυχεροί είμαστε, έλεγε, και το καλύτερο φαγητό έχουμε… Eνημερωμένος και για τα ζόρια της κρίσης και τα σχετικά.
Αλλά εκεί που πραγματικά ο Κέβιν έγινε εγκάρδιος και μας έσφιξε το χέρι και μας αγκάλιασε ήταν όταν του είπαμε ότι έχουμε την ίδια γνώμη με εκείνον για τον Τραμπ και συμμεριζόμαστε τις αγωνίες του και κατανοούμε ότι έχουν μπλέξει. Του εξηγήσαμε και τα δικά μας. Τις εξελίξεις. Προσπάθησε να καταλάβει, δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε, επανήλθε στον Τραμπ στολίζοντάς τον μ’ ένα επίθε
το που και να μην ήξερες τι ακριβώς σημαίνει, δεν σε δυσκόλευε να πιάσεις το νόημα.
Χάρηκε ο Κέβιν. Που το σπίτι του ήταν στην Αλαμπάμα και είχε έρθει στο Fulton για δουλειές _με τις Κατασκευές ασχολιόταν_ και ήταν αυτός που είχε φτιάξει τα πιο πολλά Cheesecake Factory της Αμερικής. Και εκείνο του Nashville-μάλιστα! Που είχαμε πάει τότε, πρώτη φορά Cheesecake Factory (ούτε καν η Penny δεν είχε πιάσει δουλειά εκεί, ή μπορεί και να είχε πιάσει αλλά δεν βλέπαμε τότε Big Bang Theory).
Εκτός από Κατασκευαστής όμως ο φίλος μας ήταν και πολύ μεγάλος music fan. Δεκαοχτώ φορές ο Κέβιν είχε δει τους Grateful Dead σε συναυλία.
Περήφανος κάτοχος αξιοπρόσεκτου αριθμού bootleg και πρόθυμος να μας στείλει μουσική ν’ ακούσουμε. Γιατί ο Κέβιν πιστεύει στη μουσική.
Ένα σωρό ιστορίες για τη μουσική μας έλεγε. Οπως εκείνη που ο Donnie Van Zant των Lynyrd Skynyrd είχε παίξει στο σχολικό χορό της μητέρας της γυναίκας του. Για φαντάσου.
Κάτι άλλο που έκανε σαφές ο Κέβιν, ότι δεν φοβάται τη μαφία –No!-, ούτε συμμορίες, τα όπλα και λοιπά. Ο Κέβιν φοβάται, τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις ‘μεγάλες’ κυβερνήσεις. Και θα μιλάγαμε ως σήμερα με τον Kevin, που μας έδωσε και πληροφορίες για μέρη πιο κάτω στο δρόμο, αλλά πρέπει να βάζεις κάπου μια τελεία το βράδυ αν θέλεις να είσαι στο αμάξι την επόμενη μέρα και να οδηγείς * εδώ θα έβαζα μια άνω τελεία, γιατί καλύτερα είναι να μην έχεις πρόγραμμα στο δρόμο και θα συμφωνούσε και ο Jack σε αυτό και θα έφερνε να ανοίξουμε ένα μπουκάλι και να διαβάσουμε ένα ποίημα για τον Ωκεανό στα Δυτικά ίσως και να πούμε κι άλλες ιστορίες αλλά δεν ήταν ο Jack μαζί μας να στηρίξει την άνω τελεία μας και έτσι είπαμε καληνύχτα.
Μια στιγμή.
Μετά την καληνύχτα, ο Kevin επέστρεψε. Για να μας πει ότι απ’ ολη την κουβέντα μας κράτησε περισσότερο το σημείο που έδειχνε την δύναμη (και τη διάρκεια) της αγάπης. Και μας είπε ότι και εκείνος είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του πολλά χρόνια. Και νομίζει – όχι ‘νομίζει’, ξέρει- ότι τον αγαπάει και εκείνη.
Και εκεί ξαναείπαμε καληνύχτα. Και δεν χανόμαστε με τον Kevin. Συνδεθήκαμε μέσω Zuckerberg, και ανοίξαμε μουσικά θέματα μετά στο δρόμο για το μέρος που απ’ οπου ξεκίνησαν όλα, το Tupelo.
Μια στιγμή. Ξανά μια στιγμή. Kαι το Fulton δικαιούται τη θέση του στην ιστορία της μουσικής.
Στο Fulton γεννήθηκε ο Vernon Presley, o πατέρας του Elvis. Στο Fulton που πήρε το όνομά του από τον Robert Fulton, τον εφευρέτη του ατμόπλοιου. Και προφέρεται Φούλσον.
Μείνετε μαζί μας και για άλλους εξωτικούς (και μουσικούς) σταθμούς στη συνέχεια.
Kαι διαβάστε αν θέλετε, ένα ακόμη road trip post *άλλης διαδρομής, ΕΔΩ
Drive on baby.
