H σκηνή:
Είναι όλοι μαζεμένοι γύρω από την ψησταριά που ο αστυνομικός Bill Tench ψήνει τα λουκάνικα και τα μπιφτέκια – μπάρμπεκιου τάιμ στον κήπο. Τα κοψίδια ψήνονται από μόνα τους, αλλά η φωτιά καίει αλλού. Μυστικό δεν είναι, όλοι ξέρουν τη δουλειά του Bill. Παίρνει συνεντεύξεις από serial killers _πώς τους είπες; serial killers. Eίναι τα ’70ς και ο όρος σχετικά φρέσκος ακόμη.
-Και για πες Bill, τους συναντάς…και τι σου λένε ; και πώς είναι να τους συναντάς;
Φέρνουν κι άλλες μπύρες.
Είμαστε κι εμείς γύρω από την ψησταριά _κάτι ( μπορεί και να) καίγεται- και ο Fincher που μας νοιώθει, μας αφήνει να δούμε μέσα στο πακέτο με τον άγνωστο αποστολέα.
Εδώ βέβαια οι ιστορίες είναι αληθινές.
Πάντα πιο φρικιαστικές αυτές από τη μυθοπλασία. Ο David Fincher λοιπόν μας καταλαβαίνει και αφήνει τα κλειδιά εκεί μπροστά να τα δούμε.
– Ορίστε περάστε στο μυαλό των serial killer, εξερευνήστε με την άνεσή σας, ακολουθείστε τους αστυνομικούς του FBI. ‘Εχετε ήδη συνδεθεί με τον ντετέκτιβ Holden Ford (Jonathan Groff)- σωστά; Μην τον χάσετε απο τα μάτια σας.
Kαι μην χάσετε τον καινούργιο κύκλο του Mindhunter .
Δεν είναι ότι θα δείτε όλη τη φρίκη_ τις ματωμένες ιστορίες, τα αποκεφαλισμένα πτώματα, τα διάσπαρτα μέλη_ δηλαδή είναι, αλλά δεν τα βλέπουμε (τόσο). Κάνουμε κάτι πιο ζόρικο, μπαίνουμε στο μυαλό τους.
Κάθονται απέναντι και χαμογελάνε, μιλάνε για τα παιδικά τους χρόνια, για το αγαπημένο τους γλυκό, για μια μέρα σαν όλες τις άλλες, για τα κορίτσια που συνάντησαν στο δρόμο.
Το σκέφτεσαι συνέχεια. Συνέβη στ’ αλήθεια.
Χώνεσαι στις παρανοϊκές σκέψεις τους δολοφόνων, μπαίνεις στον ψυχολογία των αστυνομικών. Ακόμη και στην κρίση πανικού. ‘Οσο αποστασιοποιημένα κινηματογραφεί Fincher, τόσο πιο πολύ σε βάζει μέσα σε αυτό. Μεγάλα γράμματα καλύπτουν την οθόνη. KANSAS… ATLANTA. Το κανονικό- από το αδιανόητο δεν απέχουν και πολύ. Έχεις δει το Copycat ; Tην σκηνή που η Sigourney Weaver ίναι στην έδρα και μιλάει στους φοιτητές της;
Mindhunter – season 2. Το FBI συλλέγει στοιχεία, μετράει ατέλειωτες ώρες συνεντεύξεων – συναντά τον Charles Μanson και τα διαστροφικά του συμπλέγματα, τους τρόπους που χειραγωγούσε τους ‘πιστούς’ του.
Τα εγκλήματα απλώνονται στον χάρτη και στον χρόνο. Τσεκάρω κάθε τόσο το google search. Το έχουν κάνει κι άλλοι. Πολλοί. Στο “Αtlanta murders’ βγάζει τον δολοφόνο, αυτόν που σκοτώνει τα παιδιά.
Το προφίλ του δεν είναι καθαρό_ παρακολουθούμε τον τρόπο που οι έρευνες ακυρώνονται, που η πολιτική προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και που αυτό που φαίνεται στην ουσία δεν είναι.
Ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις – να εξιχνιάσεις την υπόθεση είναι να μάθεις πώς σκέφτεται, να μπεις στο κεφάλι του, να φορέσεις τα παπούτσια του. Να περάσεις ώρες και νύχτες κάτω από τις γέφυρες περιμένοντας στα σκοτεινά να ακούσεις το πλαφ από ένα πτώμα που πέφτει στο νερό. Πόσες πιθανότητες έχεις να συμβεί; Και το ακούς.
Ο δεύτερος κύκλος του Mindhunter μπορεί να είναι από καλύτερος από τον πρώτο.
Μάθημα για πολλές ξεχειλωμένες σειρές, killers του χρόνου μας. Το Mindhunter/στο Netflix/ξεχωρίζει με True Detective quality και στα εννιά επεισόδιά του. Περιμένουμε τον τρίτο κύκλο. Και στο True Detective τον τέταρτο. 😉
