Σε ένα όνειρο που το θυμάμαι ακόμη ζούσα μέσα σε ένα τεράστιο mall. Όπου όλα τα καταστήματά του ήταν το ίδιο κατάστημα και εγώ, για κάποιο λόγο, δεν μπορούσα να βγω έξω. Πήγαινα από το ένα κατάστημα στο άλλο, που ήταν ίδια όπως είπαμε, ήμουν κάπως σαν τον Tom Hanks στην ταινία The Terminal, που ζει στις Αφίξεις του Αεροδρομίου.
Σε ένα άλλο όνειρο, που πάλι είχε να κάνει με mall – αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει…– είμασταν κάμποσοι μέσα και μας πολιορκούσαν απ’ έξω ζόμπι με άγριες διαθέσεις. Μια στιγμή: και αυτό έχει γίνει ταινία. Τhe Dawn of the Dead, το remake της ταινίας του Romero απ’ τον Zack Snyder.
Και ίσως τελικά να μην μας τρόμαξαν τόσο τα ζόμπι, όσο η απόκοσμη ομοιομορφία των mall, όσο οικεία πια κι αν είναι όλα. Είτε βρεθείς στο καφέ του mall στο Μαρούσι είτε στο Lakeside της Νέας Ορλεάνης, η ιστορία είναι η ίδια, η (μίνιμουμ) κατανάλωση διαφέρει.
Η mall-πολυλογία μου δεν είναι τυχαία.
Ξεφύλλιζα το άλμπουμ του Michael Gallinsky Τhe Decline of Mall Civilization με φωτογραφίες από mall της Αμερικής στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο μακρινό (;) 1989.Αυτό το άλμπουμ – που μόλις κυκλοφόρησε σαν συνέχεια του Malls Across America (2013) έχει διπλό ενδιαφέρον.
Πρώτα γιατί πίσω από το φακό είναι ο Michael Galinsky.
Ενας φοβερός τύπος, σκηνοθέτης, μουσικός, είχε ροκ συγκρότημα, με ιδιαίτερη κινηματογραφική ‘γλώσσα’, φωτογράφος μεταξύ άλλων (που έχει κάνει focus και στην Αμερικάνικη ‘ανεξάρτητη’ ροκ σκηνή – μεγάλο respect εδώ). Και ο Michael μεγάλωνε στην Αμερική καθώς μεγάλωναν και θέριευαν τα mall της.
Το άλλο σημείο που έχει πολύ ενδιαφέρον επίσης είναι ότι τα malls _και ειδικά εκείνα που φωτογράφιζε ο Michael – έρχονται σήμερα με ένα αμπαλάζ νοσταλγίας, με μια Stranger Things διάσταση, τώρα που η νοσταλγία/κακά τα ψέματα και δεν το λέω με χαρά/είναι το κύριο πιάτο στο μενού της ποπ κουλτούρας.
Η μόδα κύκλους κάνει και τα mall παραμένουν εκεί, στη θέση τους σα μια μεγάλη γειτονιά για να πεις τον πόνο σου, να πιεις τον καφέ σου, να κάνεις τα ψώνια σου, να νοσταλγήσεις. Μήπως, έξω, τα ζόμπι περνάνε καλύτερα;
Ο Michael Galinky πάντως θα είναι στη Θεσσαλονίκη τις επόμενες μέρες και θα παρουσιάσει το άλμπουμ του ο ίδιος, στο ΜOMus – Μoυσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Την Τετάρτη στις 12, εκεί στο Λιμάνι.
Και δεν είναι ο μόνος λόγος που o Galinsky θα βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη.
Ο άλλος λόγος είναι ο John Waters.
Ο οποίος επέλεξε ανάμεσα στις δέκα ταινίες της Carte Blanche παρουσίασής του, στο 60ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και την ταινία/ντοκιμαντέρ του Galinsky – Who Took Johnny (του 2014)
Θέμα της η απαγωγή του Johnny απο την γειτονιά του ένα πρωϊνό που μοίραζε εφημερίδες.
Η απαγωγή του Johnny ήταν και πρώτη περίπτωση που φωτογραφία εξαφανισμένου παιδιού έμπαινε στις χάρτινες συσκευασίες γάλατος. Είναι συγκλονιστικό! Και εξοργιστικό …με τα όσα αποκαλύπτει. Θα προβληθεί. Την Πέμπτη 7/11 (ώρα 15.00) στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Must see.
Who Took Johnny from rumur on Vimeo.
