photo: Vassilis Ververidis -motionteam
Eίχε ρυθμό- δικό του ρυθμό. Το 60ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που έριξε μόλις αυλαία, είχε εναν πολύ φίνο ρυθμό. Είχε ένα beat που σε πήγαινε μόνο του. Κάποια ειδική συνταγή, υποθέτω, στην κατασκευή του. Έβαζες απλά τις συντεταγμένες. Και την ταχύτητα.
Είχε beat, κίνηση, νεύρο και το βλέμμα μπροστά.
Ξεκίνησε με τον Larry Gus στο πάρτυ της έναρξης στο Λιμάνι. Υποδέχτηκε τον John Waters (θα ακολουθήσει σχετικό post). Που δεν πέρασε μόνο να πει ένα γεια. «Ανακατεύτηκε» με το φεστιβάλ, έκανε εμφανίσεις, άλλαξε κοστούμια- όλα ονειρεμένα- περπάτησε στην Θεσσαλονίκη με αεράτο, μπιτάτο, κεφάτο, απεριόριστο coolness, βγαλμένο από την σφαίρα που κατοικούν ροζ φλαμίνγκος και καταπληκτικό κακό γούστο.
Κοιτάτε τι εννοώ: έχω πιάσει θέση στη αίθουσα «Παύλος Ζάννας»- καλή θέση, κέντρο και αρκετά μπροστά για να δω μια από τις ταινίες, που πολύ ήθελα να δώ, από την Carte Blanche -την δεκάδα με τις προτάσεις του John Waters, το Mom and Dad (2017) με τον Νicolas Cage _ εντάξει! Nicolas Cage! – και την Selma Blair (αν είστε γονείς σκεφτείτε το δυο φορές πριν την δείτε) και εκεί, πριν αρχίσει η ταινία, νάτος ο άνθρωπός μας, ο John Waters να εμφανίζεται στην αίθουσα και να προλογίζει το φιλμ. Beat this!
Εδώ δένει και το άλλο, 100% beatnik περιεχόμενο, ότι ο Waters μίλησε και για τον William Burroughs που τον είχε γνωρίσει, και ήταν εκείνος, όπως λέει ο θρύλος, που τού είχε χαρίσει τον τίτλο του Πάπα του Trash. Ο «Πάπας» ήταν εξαιρετικά απολαυστικός στο one man show του “This Filthy World” στο Ολύμπιον. Σηκωθήκαμε όρθιοι στο τέλος και χειροκροτούσαμε.
διαβάστε τη συνέχεια και όλο το κείμενο έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο monopoli : ΕΔΩ – σκηνές απο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εικόνες και πρόσωπα, από τον Waters, στον Michael Galinski και από τον Μichael στον John Μαυρουδή που σχεδίασε για φέτος την αφίσσα του Φεστιβάλ, πολύ κουλ αφίσα όπως και ο John που σχεδίαζε για εξώφυλλα δίσκων, για τους Eels, τους Nada Surf, την Keren Anne και ένα σωρό καλό κόσμο… ξορκίζοντας όμως και το κακό, αγωνιστικά, με έμπνευση και σχέδιο για την εποχή που διαβάζει περισσότερο ό,τι έρχεται σε εικόνα. Θρυλικό το εξώφυλλο του με τον Τραμπ και όσο τρέχουν μέσα στο κεφάλι του, απο όπου θέλεις να τρέξεις όσο πιο μακριά γίνεται.
Οι φίλοι μου λένε πως σε λίγο ξεμπερδεύουμε με τον Πορτοκαλί Διάβολο. Μακάρι. Να ‘ταν όμως μόνο αυτός.
