Να λοιπόν μια ταινία. Που «σκάει» εκεί που δεν το περιμένεις και σε παίρνει από το χέρι και σε πάει. Kαι στον δρόμο σε κερδίζει όλο και πιο πολύ. Είναι η Lillian. Όπως είναι το όνομα της ηρωϊδας. Η Lillian είναι η ταινία, είναι και ο δρόμος.
Η Lillian λοιπόν έχει φτάσει στην Νέα Υόρκη από την Ρωσία, χωρίς χρήματα, χωρίς χαρτιά, χωρίς να μιλάει αγγλικά, χωρίς να ξέρει τι θέλει να κάνει, ξέροντας περίπου τι δεν θέλει να κάνει. Τι κάνει; Παίρνει το δρόμο. Φεύγει. Για πού; Ίσως για πίσω, στην πατρίδα της. Μπορεί και όχι.
Σιωπηλή, σχεδόν σαν υπνωτισμένη.
Με την αθωότητά της, δίκοπο μαχαίρι. Σαν η μόνη επιλογή να είναι η αχανής Αμερική. Από τη μια άκρη ως την άλλη. Από τη Νέα Υόρκη που αφήνει πίσω της, ως τον Καναδά και την Αλάσκα. Πεζή. Αποφασίζει ο ίδιος ο δρόμος. Βουβά.
Και την ακολουθούμε. Δεν είναι εύκολη η πορεία της, όπως φαντάζεστε. Τίποτε δεν είναι εύκολο πια. Εκείνη βαδίζει. Επιβιώνει.
Οι εποχές αλλάζουν, τα τοπία αλλάζουν, οι άνθρωποι που συναντά το ίδιο, αλλά μοιάζουν σχεδόν αόρατοι μπροστά της. Γιατί η Lillian δεν σταματάει πουθενά.
Ένα υποβλητικό road movie!
Σε μια γραμμή/διαδρομή πάνω στην οποία η φύση και οι τόποι ενώνονται και κοντράρονται με τον άνθρωπο. Το ένστικτο της επιβίωσης της και η πορεία της σε έναν on the road ανοιχτό διάλογο.
Η Lillian, δηλαδή η Patrycja Planik, (από την Πολωνία) που την υποδύεται δεν είναι ηθοποιός αλλά τα καταφέρνει θαυμάσια στο ταξίδι της – εννιά μήνες στο δρόμο με ένα ευέλικτο, μικρό τιμ και καλά vibes. Κατάφερε να πει πολλά στον θεατή χωρίς να μιλάει καθόλου. Η Lillian, είπαμε, δεν γνωρίζει αγγλικά.
Και είναι η σκηνοθεσία- Η ματιά του Aυστριακού Andreas Horvath κάνει την ταινία να μοιάζει πότε ντοκιμαντέρ και πότε με ποίηση, ενώ εκείνος ‘βαδίζει΄ όλο και πιο βαθειά σε αυτό που τον μαγνητίζει στην Αμερική.
Βέβαια είναι συγκλονιστική και η ιστορία, από την οποία είναι εμπνευσμένο το έργο. Η αληθινή ιστορία της Lillian Alling που βρέθηκε από την Ανατολική Ευρώπη στην Αμερική στην δεκαετία του ’20 και την διέσχισε περπατώντας από τη Νέα Υόρκη ως την Αλάσκα με προορισμό την Ρωσία. Δεν μάθαμε ποτέ, αν τα κατάφερε να φτάσει.
Προβλήθηκε στην Θεσσαλονίκη, στο Φεστιβάλ, η ταινία _και γνώρισα τους δημιουργούς της από κοντά. Μ’ άρεσε η «ευρωπαϊκή» ματιά τους, η αμεσότητά τους πάνω σε μια ταινία δρόμου, κατεξοχήν Αμερικάνικο είδος. Σίγουρα ο Andreas Horvath θα επιστρέψει εκεί. Μπορεί για ένα (μοντέρνο) γουέστερν.
