Μάθαμε να ζούμε με τους σεισμούς, μαθαίνουμε να ζούμε με τον ιό – κάνε κι αλλιώς – και εύκολα δεν βλέπω να ξεμπερδεύουμε.
Με τους ηλίθιους δεν μαθαίνεις να ζεις. Και ευτυχώς δηλαδή. Γιατί θα την είχαμε βάψει, όλοι. Και είναι σαν την βλακεία, ανίκητοι, προκλητικοί, ζανμανφού. Ζουν ανάμεσά μας.
_Γιατί ποιος είναι ο ιός, ο κορονοϊός και όλο του σόι που θα τους ενοχλήσει εκείνους;
Και σιγά μην κάτσουν σπίτι. Και θα βγουν και θα γλεντήσουν.
Kαι θα μαζευτούν και θα πάνε να ανάψουν και το κερί. Σιγά μην τους κλείσουν τις εκκλησίες. Τις έκλεισαν. Και πάλι οι ανοξείδωτοι, που είναι και μάγκες, θα την βρουν την «λύση». Θα το αναλύσουν με χίλιους τρόπους, θα το κοπανήσουν σαν το χταπόδι, θα σου δώσουν την μπαρούφα τους στο πιάτο.
Ευτυχώς – κι εδώ να κάνει τον σταυρό του ο πιστός – που δεν κολλάει η βλακεία. Πρέπει να το έχεις μέσα σου, να το έχει ο οργανισμός σου, να είσαι ο φορέας περήφανα κι ωραία. Προς το παρόν, μακριά και όπου φύγει-φύγει. Πλύνε και τα χέρια σου ακόμη μια φορά.
