Η μηχανή χάλασε. Αν και εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν δούλευε σωστά.
Ο κόσμος αλλάζει πάντα, αλλά τον τελευταίο καιρό με τρελούς ρυθμούς, με απώλειες, με ζημιές, καταστροφές, με παρενέργειες.
Ο κόσμος αλλάζει προς δυσοίωνες κατευθύνσεις. Και δεν προλαβαίνουμε να δούμε τα προσχέδια. Έχουν γίνει ήδη η επόμενη μέρα.
Προβολή στο μέλλον. Βρίσκομαι σε κάτι που μοιάζει με επόμενη μέρα αλλά και με ύποπτα προσχεδιασμένη πραγματικότητα.
Φοράω μάσκα. Αλλά αναπνέω, άρα είμαι τυχερή. Φοράω τα γάντια μου, άρα κανείς δεν μπορεί να μου πει τίποτε. Θα κινηθώ όσο μου επιτρέπεται. Πολύ περισσότερο από όσο κάτω από την απειλή. Είναι το “μετά”. Θα έχουμε πάρει τα -νέα- μέτρα μας. Εύκολα θα έρθουν κι άλλα. Πρέπει να φοβάμαι. Ο φόβος, που είναι εχθρός μας, είναι φίλος τους.
Έπιναν καφέ και τους απείλησαν με φυλακή. Θα τους πυροβολούσαν αν τους έπιαναν έξω με φίλους. -Αφήστε τους να πνιγούν, απαγορευόταν να κολυμπήσουν.
Η νέα πραγματικότητα αμέσως μετά τη στροφή. Την διευκολύνει να είμαστε προβλέψιμοι, να είμαστε υπάκουοι, κανονικοί στα μέτρα της. Μερικές φορές φαίνεται παράλογη και εξωφρενική- αλλά έχει κι αυτή προτεραιότητες. Τις δικές της. Και οι πρωτοβουλίες (μας) την ενοχλούν.
Οι φοβισμένοι ενοχλητικοί.
