Το μόνο Intro που δεν κάνω skip είναι αυτό του Better Call Saul.
Γιατί είναι πολύ μικρό, γιατί κάθε φορά είναι ξεχωριστό, έχει ωραία αισθητική και slide κιθάρα. Βασικά δεν κάνω skip γιατί από το Saul δεν θέλω να χάσω τίποτε.
Η κάθε μικρή λεπτομέρεια είναι αξίας, όλα είναι τοποθετημένα με σοφία και χάρη, σεναριακά/σκηνοθετικά με extra Saul αλατοπίπερο και τα φίνα κόλπα που γεννιόνται στο μυαλό του Jimmy (Bob Odenkirk) με κάδρο την Δικαιοσύνη και τις γέφυρες που ενώνουν το καταπληκτικό spin off με την mother (of all) σειρά, Breaking Bad.
Ήταν ο 5ος κύκλος ο καλύτερος ως εδώ; Ήταν- ήταν! Αλλά πώς συγκρίνεις τις σεζόν του Better Call; Και ειδικά αυτή που είχε το επεισόδιο της ερήμου και καυτό λάδι στο φινάλε. Και που ο Lalo (Tony Dalton) τη γλυτώνει και θα είναι θυμωμένος στον επόμενο κύκλο (ούτε ψύλλος στον κόρφο του Νάτσο), ενώ τα κοτοπουλάκια του Pollo Ηermanos (Giancarlo Esposito) ψήνονται κανονικά και πολύ προσεκτικά για να πετάξουν έξω από το κοτέτσι τον Salamanca.
Kαι όποιος περίμενε να χάσουμε την Kim (Rhea Seehorn) στο δρόμο, θα περιμένει κι άλλο, γιατί η Kim πάει να την βγει στον Jimmy από τ΄αριστερά, ειδικά τώρα που ο αγαπημένος της είναι και λίγο κλονισμένος από τις τελευταίες του περιπέτειες. Πρέπει να έχεις στη ζωή σου έναν Μάικλ.
Ειδική μνεία γι αυτή τη σεζόν στον Michael Mando (ως Ignacio Varga / λέγε τον και Νάτσο) που τον ζορίζουν από όλες τις μεριές και ανταποκρίνεται σε όλες τις απαιτήσεις του ρόλου. Μόλις κυκλοφόρησε -σημειώστε- και το άλμπουμ του (Τhe Wild One- μια γεύση ΕΔΩ.) #Netflix.
Το intro που κάνω skip είναι αυτό του Bosch …
…γιατί είναι μεγάλο και το έχω δει πολλές φορές – είμαστε πια στην 6η σεζόν – και ο Bosch παραμένει φρέσκος σαν να άρχισε χτες.
Το μυστικό της επιτυχίας του;
Ο ίδιος ο χαρακτήρας, ο ντετέκτιβ Harry Bosch και ο τρόπος που τον ζωντανεύει από τις σελίδες του Michael Connelly, ο Titus Welliver (που πάντα θα τον θυμάμαι και σαν τον μυστηριώδη σκοτεινό τύπο στο Lost).
Και -δεν μπορείς να βγάλεις τον Harry Bosch από το Λος Άντζελες.
Θα ήταν σαν να έβγαζες τον Ταρζάν από τη ζούγκλα και τον Δον Κιχώτη από τους ανεμόμυλους και θα ήταν κάτι άλλο, διαφορετικό και όχι the real thing και το αξιοθαύμαστο LA Noir που ξετυλίγεται μέσα από τις υποθέσεις που πλέκονται η μια με την άλλη, τον ρυθμό του, τη γλώσσα και τα βλέμματα, τις εικόνες, τις αντανακλάσεις, τα όσα ενώνεις με ντετεκτιβικό πνεύμα και εσύ που παρακολουθείς και μπαίνεις στον κόσμο του Bosch. #amazon_prime.
-Έχει intro το After Life;
Αν έχει, κάπου εξανεμίζεται σαν το νόημα της ζωής.
O Ricky Cervais. Και οι απώλειες. Μαύρη κωμωδία στην εποχή του Netflix, της πανδημίας, του παράλογου των πραγμάτων. Δακρύζεις και γελάς. Όπως ο Τόνι δηλαδή ο Ρίκι. Που γυροφέρνει τα όρια και λέει τα πράγματα με το όνομά τους, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται και έχει χρυσή καρδιά και πονεμένη πολύ – και είναι καλός, αληθινά καλός με τους καλούς ανθρώπους. Παίζει ωραίο ο Cervais, σε πείθει ότι πονάει– και οι δεύτεροι ρόλοι είναι θαύμα, όλοι, από τον ταχυδρόμο ως τον ψυχίατρο – και συμπληρώνουν την εικόνα πειστικά μέσα στη μοναξιά και την παράνοια και το ψάξε βρες της εποχής μας. #Netflix
Skip-skip-skip το intro για να περάσω στα ενδότερα του Τales from the Loop…
…καθότι ανήκει στoυς science fiction φακέλους που ανοίγουμε πάντα με ενδιαφέρον μέγιστο. Και το Τales from the Loop, αν ως tales είναι παραλλαγές ιστοριών που έχουμε ξαναδεί –ειδικά εμείς που ευτυχίσαμε στο science fiction από τα αυθεντικά του Twilight Zone – ως νέα σειρά έχει αυτό που χρειάζεται για να σε κρατήσει. Μυστήριο σε φόντο εικαστικό και χρώματα από τα ροζ 50ς εμπνευσμένα, όπως κομπλέ και τα επεισόδια από τα τα σχέδια του Σουηδού Simon Stålenhag.
Ο αργός ρυθμός είναι κάποιες στιγμές προβληματικός και δεν βοηθάει, κατά τη γνώμη μου, και τόσο η μουσική του Philip Glass.
Το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου το έχει σκηνοθετήσει η Jodie Foster. Loops αστέρων. Και εν αναμονή του δεύτερου κύκλου, για περισσότερες cute & strange λούπες #amazon_prime
