Μέσα στην καραντίνα κράτησα αποστάσεις.
Θα πεις, έπρεπε. Δεν εννοώ αυτές. Αυτές ok. Πορεύτηκε ο καθένας με το μυαλό του. Τις άλλες εννοώ. Την καθημερινή υστερία. Το πλασάρισμα/βομβαρδισμό «ειδήσεων», τo fake pulp που σερνόταν πίσω από «ειδικούς» και λοιπούς συγγενείς.
Κράτησα αποστάσεις, από τα ‘ωσαννά’ και το μέτρημα των χαμένων ζωών, όταν αυτές έμπαιναν σε λίστες που αξιολογούνταν στο ποιος πέτυχε το καλύτερο σκορ. Κράτησα αποστάσεις και είδα πιο καθαρά όλους εκείνους τους ανθρώπους που πάλευαν στα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους υγειονομικούς, τους ανθρώπους της καθαριότητας, της φροντίδας. Εκείνους και τους άλλους που έτρεχαν να προσφέρουν με κάθε τρόπο. Κράτησα αποστάσεις από το χειροκρότημα. Πού ήσουν να χειροκροτήσεις όταν οι ίδιοι χτυπούσαν συναγερμό για τις ελλείψεις και τις ανάγκες των νοσοκομείων;
Κράτησα αποστάσεις από τα ημερολόγια καραντίνας. Είχα περισσότερο ανάγκη τον καθαρό αέρα.
Κράτησα αποστάσεις από το ‘τα καταφέραμε’ γιατί κατάφεραν και πάλι να στήσουν σκηνικά για την πάρτη των λίγων, των πονηρών και των λύκων που όλοι ξέρουμε πότε χαίρονται (πάντα).
Κράτησα αποστάσεις; Αναρωτιέμαι. Είναι το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν στην οδήγηση. Για να γλυτώνεις τις καραμπόλες. Για να δούμε.
