Η αφορμή ήταν η εξής – στις 29 Μαίου συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από τότε που το Ρόδον, το ιστορικό όπως το λέμε πια, Ρόδον των συναυλιών, έκλεισε για πάντα τις πύλες του.
Και μια που συχνά πυκνά όλο και το θυμόμαστε, είπαμε να το θυμηθούμε και πιο οργανωμένα. Και απαντήσαμε στην ιδέα και την πρόσκληση της Ελένης Τζανάτου στο πολύ ωραίο θέμα που ετοίμασε για το Avopolis.
Εγώ λοιπόν στο αφιέρωμα – στο οποίο συμμετείχαν και πολλοί άλλοι εκλεκτοί ...συνΡοδίτες, ο Τάσος Βογιατζής, ο Τάκης Γιαννούτσος, η Θάλεια Καραμολέγκου, ο Μανώλης Κιλισμανής, ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος, ο Μάκης Μηλάτος, – έγραψα αυτά:
Εκεί στο Ρόδον
Μπροστά αριστερά, όπως κοιτούσες τη σκηνή υπήρχε ένας υπερυψωμένος χώρος. Στο παλιό σινεμά θα ήταν τα θεωρεία. Στο Ρόδον ήταν απλά ένας υπερυψωμένος χώρος. Από εκεί έβλεπες τη σκηνή, σα να βρισκόσουν σε μια προέκτασή της και όχι από ψηλά. Για κάποιους που δεν είμαστε και το πρώτο μπόι, ιδανικά. Αυτή ήταν η θέση μου και -πρώτο τραπέζι πίστα- απο εκεί είδα μερικά από τα πιο θρυλικά λάιβ της πολης.
Είδα τον Lux Interior να σκαρφαλώνει με τις γόβες του στα ηχεία και να ταλαντεύεται από τις κουρτίνες σαν Ταρζάν στη ζούγκλα. Είδα τους Ramones να με διακτινίζουν στον πλανήτη που είναι μόνο δικός τους, το Nick Cave να μου λέει για την Diana και την ψυχή της, τον Jonathan Richman, σε κάποια στιγμή που έχει κοπεί το ρεύμα να κατεβαίνει και να τραγουδάει σχεδόν στον καθένα από εμάς προσωπικά. Είδα τους Negresses Vertes να απλώνουν χαλιά και κιλίμια, πετώντας στις χίλιες και μια νύχτες του μουλτι/κούλτι ροκενρόλ τους, τους Beautiful South –τι live!- να βάζουν μπροστά το πάρτι από την οδό Μάρνη και να συνεχίζουν στο κλαμπ Αεροδρόμιο (πάνω από το παλιό Αεροδρόμιο, εκείνο που είχε και τα καθίσματα πιλότου).
Το άλλο το live με τους Body Count και τον Ice T, που το club παλλόταν από τα θεμέλια του και δεν ακούμπησαν τα πόδια μου στο πάτωμα, παρά μόνο σε άλλα πόδια και στον αέρα. Τους Stranglers να δηλώνουν εδώ και εκεί, πως είναι το καλύτερο club της Ευρώπης, το Ρόδον famous around the world. Και εκείνο το λάιβ των Delinquent Habits, το θρυλικό – όπου το πνεύμα του Ρόδον έκανε επισήμως την εμφάνισή του, με τις τεκίλες που ζητούσαν oι Delinquent από το μπαρ, την μία μετά την άλλη, τις έφερναν στη σκηνή και κέρναγαν τον κόσμο. ‘Ολοι μια παρέα.
Και αν εχω να πω, ακόμη μια ιστορία (και είναι πολλές) από το Ρόδον και για τα αξέχαστα λάιβ του, θα πω για εκείνη που…έχασα. Το λάιβ του Chris Isaak.
‘Ηταν η εποχη του Heart Shaped World με το “Wicked Game” μέσα – και το video με την Helena Christensen έπαιζε συνέχεια στο ΜΤV. Είχε ξεκινήσει η συνεργασία του με τον David Lynch. Ιδιαίτερη περίπτωση, ξεχωριστή φωνή, ροκενρόλ καρδιά. Και εγώ big fan- εκείνο το βράδυ που ο Chris Isaak εμφανιζόταν στο Ρόδον, αποκλεισμένη μακριά από το σημείο. Δουλειά, κλειστοί δρόμοι για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι, όλα μαζί…Δεν κατάφερα να φτάσω. Όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε. Για παρόμοιους λόγους ή και για άλλους- επειδή ίσως το ροκ κοινό του Ρόδον δεν πολυνοιαζόταν για έναν καλλιτέχνη που τον είχαν «αγκαλιάσει» τα life style περιοδικά. Λίγοι είχαν πάει στη συναυλία- το κοινό του Ρόδον δεν ήταν εκεί- ούτε κι εγώ που ήμουν φαν. Και ο Chris Isaak έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για οσους λίγους ήταν εκεί, όπως έμαθα. Όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
Τον είδα βέβαια σε άλλες συναυλίες του, στο εξωτερικό- πραγματικά σπουδαία live, περφόρμερ χαρισματικός, με χιούμορ και σπουδαίος καλλιτέχνης. Μουσικός της πρώτης γραμμής και απίστευτη μπάντα. Έκανα και συνέντευξη μαζί του, τον ξαναείδα μετά…Αλλά εκείνο το πρώτο λάιβ στο Ρόδον είχε μείνει…κενό.
Ρόδον και …ρεπορτάζ
Κάτι άλλο σχετικά με τις συναυλίες στο Ρόδον ήταν ότι για εμάς τους δημοσιογράφους που καλύπταμε το μουσικό ρεπορτάζ (που άρχισε να «υπάρχει» κανονικά, εδώ που τα λέμε, λίγο μετά το ξεκίνημα του Ρόδον) εκείνα τα λάιβ ξεκινούσαν αρκετά νωρίτερα από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης ή το συγκρότημα έβγαινε στη σκηνή. Γιατί Παρασκευή (ή και Πέμπτη) που έφτανε το γκρουπ στην Αθήνα, υπήρχε στο πρόγραμμα press conference. Και δεδομένου ότι από το κλαμπ είχαν περάσει πολλοί και εκλεκτοί, από νέα ονόματα που δημιουργούσαν τον ήχο της εποχής ως θρύλοι – είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτους τους ανθρώπους από κοντά. Να αποκωδικοποιήσουμε ένα στιλ, μια συμπεριφορά, να ακούσουμε μια διαφορετική ιστορία. Αν είχαν και όρεξη όπως οι Faithless για παράδειγμα, θα μιλάγαμε ως τώρα.
Επίσης υπήρχε ενδιαφέρον από τις εφημερίδες – και Tα Νέα που εργαζόμουν εγώ– για το ρεπορτάζ και την «κάλυψη» – για το review του λάιβ. Kαι σχεδόν πάντα το ίδιο βράδυ, ώστε την επόμενη ημέρα να είχε η εφημερίδα το θέμα. Κάπου στις σελίδες της δηλαδή και ένα κομμάτι της ιστορίας του Ρόδον”
>Διαβάστε όλο το αφιέρωμα που έκανε το Avopolis : Ιστορίες από το Ρόδον
Τότε που έκλεινε το Ρόδον και ουσιαστικά μια συναυλιακή εποχή- πολλά καινούργια και δυναμικά στο μεταξύ έρχονταν- είχε κυκλοφορήσει και ένα πολύ καλαίσθητο και ενδιαφέρον λεύκωμα, με φωτογραφίες από το πλούσιο υλικό των συναυλιών και κείμενα. Αξίζει να το αναζητήσετε.
