Ένα από αυτά τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Ποιος να τα φτιάχνει άραγε; Τζιτζίκια. Και εκείνο το ρεφρέν από τους Ramones. Έχουν κολλήσει μαζί και έχουν γίνει ένα. Σα να μη φτάνει αυτό, σέρνουν μαζί τους τον κόσμο όλο. Ποιος να τα έδεσε μαζί; Σαν τις προάλλες που ήταν εκείνο το τραγούδι του Βowie. Δεν αρχίζω να λέω τραγούδια, αλλά αυτά συνεχίζουν να φέρνουν ιστορίες. Τη μία πίσω από την άλλη, χωρίς σταματημό, σαν τα τζιτζίκια.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία.
Ήταν τότε που ο Brian Wilson κάθισε στο πιάνο κι άρχισε να παίζει. Ή ήταν τότε που άκουσες το London Calling και το Down at the Tube Station at Midnight. Ήταν τότε που άκουσες το King of America και σταμάτησε ο κόσμος. Ήταν τότε που βούτηξες με ένα ψυχεδελικό αλεξίπτωτο στον κόσμο του Beck, ήταν τότε που πέρασες το κατώφλι της Third Man Records. Που έφτασε στ αυτιά ένα hey mary του Bruce.
Αλλά εδώ δεν θα στα πω εγώ.
…«ήταν- λέει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου στο βιβλίου του Dead Rockers Society
“ …ήταν στο σαλόνι εκείνου του πατρικού, εκείνο το καλοκαίρι πριν πάω Β΄Γυμνασίου (που) βρέθηκα τριγυρισμένος από καμμιά τριακοσσαριά δίσκους. Μου τους είχε αφήσει παρακαταθήκη ο έφηβος ιδιοκτήτης τους, «προσωρινά» …Ετσι δίπλα στον Θέμη Ανδρεάδη, τον Paul Mauriat και τις 12 Μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι, εγκαθίσταται ξαφνικά μια βαρβαρική, κινδυνώδης ομήγυρη από βινύλια με συναρπαστικά εξώφυλλα και συνταρακτικό περιεχόμενο. Black Sabbath, Jimi Hendrix, Motorhead, Led Zeppelin…”
Βινύλια, κασέτες, περιοδικά, εξώφυλλα, ραδιόφωνο… ένας κόσμος που απλωνόταν και έπιανε όλο και μεγαλύτερο χώρο στον κόσμο του Παναγιώτη… που είχε ήδη αρχίσει «να μελετά τας γραφάς..» και πιο συγκεκριμένα:
«πριν καν κλείσω τα δεκαοκτώ, είχα ήδη αναλάβει το πρώτο άτυπο δια βίου ΄’διδακτορικό’ , το να μελετώ τους νεκρούς του ροκ εν ρολ».
Και καθώς ξεδιπλώνεται η ιστορία της ζωής, ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου διακρίνεται ως μαχόμενος δικηγόρος Αθηνών και Δρ. Εγκληματολογίας και δημοσιεύει βιβλία, έρευνες και άρθρα γύρω από το αντικείμενό του, ενώ και οι άλλες ιστορίες, οι ροκ αφηγήσεις του, συνεχίζονται και μεγαλώνουν και αυτές.
Και δεν είναι μόνο οι ιστορίες των Dead Rockers αυτές που θα διαβάσεις – είναι ο Παναγιώτης μέσα σε αυτές.
Το αναφέρει και ο Θοδωρής Μανίκας στην εισαγωγή «…τα κείμενα είχαν κάτι που με συγκίνησε ιδιαιτέρως, είχαν τον συγγραφέα τους τοποθετημένο στη μέση της εκάστοτε ιστορίας, ήταν βιωματικά τε και αυτοβιογραφικά…»
Σε άλλα σημεία περισσότερο, σε άλλα λιγότερο, ο Παναγιώτης είναι παρών. Από το πρώτο κεφάλαιο όπου μας υποδέχεται ο David Bowie ως το τελευταίο που μας αποχαιρετά ο Jimi Hendrix. Στις ιστορίες για τονn Lemmy, τον Joe Cocker, τον Rory Gallagher, τον Warren Zevon, τον John Belushi, τον Keith Moon, τον Jim Morrison, τους Ramones, τον Sid Vicious και άλλων πολλών.
Τα καλοκαιρινά μεσημέρια ‘τρέφονται’ με τέτοια αναγνώσματα- και ως γνωστόν, τα καλοκαιρινά μεσημέρια μπορεί να πιάσουν ολόκληρες ζωές.
>Παναγιώτης Παπαϊωάννου “Dead Rockers Society” σελ 415, εκδόσεις Δίαυλος.
