Παράξενο το συναίσθημα. Μέσα στο αμαξάκι που διασχίζει κάθετα την Elvis Presley Blv για να περάσει μέσα από τις πύλες της Graceland, να μας αφήσει στην είσοδο, να περιμένουμε-λίγο, όχι πολύ- να έρθει η σειρά μας, να μπούμε μέσα.
Παράξενο το συναίσθημα. Για κάθε φαν του Elvis υποθέτω θα είναι. Για όλους όσους ένιωσαν τον ηλεκτρισμό, την ανατροπή, την δύναμη που έστελνε, για όσους άλλαξε η ζωή τους μετά τον Elvis για όσους άλλαζε η ζωή τους βλέποντας εκείνους που η ζωή τους είχε αλλάξει από τον Elvis. Για εκείνους που αποκωδικοποίησαν τον Elvis, για όσους συντάραξε τον κόσμο τους ο Elvis, για εκείνους που έπλεξαν δικές τους ιστορίες για τον Elvis, ακόμη και για εκείνους που πιστεύουν
ότι ο Elvis δεν έκανε τίποτε άλλο παρά «έκλεψε» την μουσική των μαύρων (what’s the matter with you people?)
Και είμαστε ακριβώς στο κατώφλι της Graceland, εδώ που έζησε ο Elvis και εδώ που έσβησε ο Elvis στις 16 Αυγούστου 1977.
Μέσα στα χρόνια και όσο γράφω στην εφημερίδα, έχω δώσει άπειρα κομμάτια. Δισέλιδα με διάφορες αφορμές και πολυσέλιδα αφιερώματα. Και μικρά κειμενάκια που κάθε τόσο οι Επιχειρήσεις Graceland τροφοδοτούσαν με ειδήσεις και κάτι καινούργιο από τη ζωή του «Βασιλιά». Ως και βιβλίο για τον Elvis (κυκλοφόρησε μαζί με Τα Νέα) και να’ ‘μαστε τώρα. Παράξενο συναίσθημα. Στο Μέμφις.
Κάθε Αύγουστο συγκεντρώνονται χιλιάδες από όλο τον κόσμο, ιερός τόπος του ροκενρόλ και μένουν όλη τη νύχτα με κεριά αναμμένα, μοιράζονται τις ιστορίες τους φαντάζομαι, τραγουδάνε…
Είναι Απρίλιος όμως, δεν είμαστε πολλοί, αν και υπάρχει συνεχής ροή επισκεπτών και συνεχής ροή εσόδων. Για την Επιχείρηση, αλλά και για την πόλη.
Για το Μέμφις.
Δηλαδή και αν ο Έλβις ο ίδιος επέστρεφε στη ζωή και έβλεπε το σκηνικό στο σπίτι του- κάπου, υποθέτω πως κάπου– θα έβαζε ένα φρένο. Σε ένα άλλο σημείο (ίσως και αυτό να ήταν πιο δυνατό) θα χαιρόταν! Θα χαιρόταν γιατί συνεχίζει να προσφέρει στην πόλη. Έτσι που ο Elvis είναι το Μέμφις. Και βέβαια είναι το Τούπελο. Είναι η καλή καρδιά του κόσμου. Και η σπίθα για να του βάλεις φωτιά και να τον αλλάξεις.
Λένε πως από όποια πλευρά κι αν τον κοιτάξεις, σου φαίνεται ότι τραγουδάει σε σένα.
Το πόδι έχει δώσει την κίνηση, Οι γοφοί ακολουθούν. Το μαλλί έχει ήδη ξεκινήσει την επανάσταση. Η κιθάρα είναι απλά εκεί. Μαγική εικόνα. Ο νεαρός που θα γινόταν βασιλιάς. Elvis Presley, Memphis Tennessee. Αλήθεια -ή και μύθος- τραγουδούσε μόνο για εμάς.
Μα το είχε πει και ο John Lennon.
“Before Elvis there was nothing”.
H πινακίδα που πεταγόταν πάνω από τα δέντρα και τα φυτά, ζωηρά μέσα στην άνοιξη, ήταν ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο που μέναμε.
Το ξενοδοχείο που μέναμε βρισκόταν απέναντι από την Graceland. Δεν ήταν από τα ακριβά και αστεράτα που ‘έκλεινες’ με το φουλ πακέτο,με την περιήγηση και τα σχετικά. Ηταν ένα Days Inn, αλλά ‘ντυμένο’ Elvis από την κορυφή ως τα δωμάτια ένας προς ένα.
Είχε και πισίνα – κιθάρα. Μας πήγε μόνος του ο δρόμος εκεί. Όπου αλλού είχαμε σταματήσει στο Μέμφις δεν είχαμε βρει τίποτε. Μείναμε απέναντι από την Graceland. Να κάτι να θυμάσαι.
Είχα ήδη αγοράσει τα Elvis γυαλιά μου από το Tupelo. Σε Elvis – Vegas mood και εύκολα επαναφέρω το θέμα της πιο παρεξηγημένης Elvis εποχής. Πασχίζοντας να βρει τον πραγματικό εαυτό του (μετά την συγκλονιστική επιστροφή του 1968 Special), ιδρώνοντας, λυγίζοντας, πέφτοντας κάτω, δείχνει τότε ένα (ακόμη) αληθινό του πρόσωπο. Κάποιοι το είδαν. Οι πιο πολλοί όχι.
Φοράω τα γυαλιά του, ένα από τα πιο πετυχημένα τεμάχια της συλλογής.
Elvis Presley. 1968 Come back. Christmas Special. Το πρώτο μέρος, το δεύτερο μέρος. Εχει πάρει ο Presley τον Elvis στα χέρια του.
Αν ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας θα συναντούσε εκεί το νέο εαυτό του, θα έβρισκαν μαζι τον δρόμο που είχε χάσει, θα γινόταν η μετάλλαξη μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού.
Θα το είχαν νοιώσει όλοι, δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν τι έζησαν. Ηταν όμως μόνο ένα τηλεοπτικό σόου. Μπαίνω μέσα στο σκηνικό, όπως είχε στηθεί τότε και κάθομαι μπροστά στα μεγάλα κόκκινα γράμματα. Διάλειμμα για διαφημίσεις.
Το σαλόνι, το παγώνι, οι λευκές πολυθρόνες, στο βάθος το πιάνο και η τηλεόραση. Λευκό και κίτρινο. Κάποιος θα το αγαπούσε πολύ. Ίσως όχι ο Έλβις. Δεν ρώτησα.
Σταματάω μπροστά σε αυτή την φωτογραφία . Ο Elvis και οι γονείς του η Gladys και ο Vernon. ‘Ολοι τους, μαζί και ο Jesse Garon ο δίδυμος αδελφός του που πέθανε στη γέννα βρίσκονται πίσω, στην αυλή, γύρω από το συντριβάνι.
Μας έχουν δώσει ακουστικά και έτσι η ξενάγηση γίνεται πιο εύκολη.
Μπορείς βέβαια αν θέλεις να περιπλανηθείς.
Να πας όπου θέλεις, αρκεί να είναι στον κάτω όροφο. Απαγορεύεται να ανέβεις τις σκάλες. Πάνω είναι τα υπνοδωμάτια. Είναι η τουαλέτα. Είναι η 16η Αυγούστου 1977. Δεν θέλεις να πας.
Αυτή όμως είναι η τηλεόρασή του. Μια από αυτές. Όχι εκείνη που πυροβόλησε. Είναι το τραπέζι του μπιλιάρδου- please don’t touch – είναι ο Elvis – Aloha From Hawaii via Satellite.
Kαι είναι φυσικά τα αμάξια, η συλλογή μέσα, τα άλλα έξω, οι Cadillac , οι Plymouth, οι Rolls …Τα αεροπλάνα, τα ιδιωτικά τζετ με το σήμα TCoB -Taking Care of Business. Tο Αμερικάνικο όνειρο. Από την Beal street των φτωχών στην έπαυλη της Graceland. Και όμως, δεν άφησε το Μέμφις. Δεν ταξίδεψε. Δεν ήρθε στην Ευρώπη. Έκανε μόνο ταινίες και να τον βλέπουν και όσοι δεν τον έβλεπαν στις συναυλίες. Η καταστροφική λογική του Colonel Parker.
…Όλοι το κάνουν. Στάθηκα και εγώ έξω από τον τοίχο της Graceland. Τον φανταζόμουν ψηλότερο, πιο επιβλητικό, περισσότερο φροντισμένο. ‘Ομως όχι. Ο σκοπός είναι, να μπορούν να βλέπουν μέσα όσοι περνούν απ ‘ έξω. Είναι οι επόμενοι επισκέπτες.
Το βράδυ ανάβουν τα φώτα στους κήπους της Graceland.
Και φαίνεται όμορφα και ήσυχα. Έτσι κι αλλιώς δεν περνάνε πολλά αυτοκίνητα από εκεί. Δεν είναι το hype Μέμφις. Είναι το Μέμφις των ανθρώπων που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. Παντού πουλάνε τηγανητά κοτόπουλα. Φτερούγες για χόρταση.
Γράφουμε τα ονόματά μας στον τοίχο. Όλοι το κάνουν. Και όλοι- πολλοί πάντως αν όχι όλοι- το ξέρουν. Ότι όλα ξεκίνησαν από το Τupelo. Πήγαμε κι εκεί.
Την δεύτερη φορά που ξαναβρέθηκα στο Μέμφις, δεν μπήκα στην Graceland. Την είχα δει. Την δεύτερη φορά που πήγα στο Tupelo, ξαναμπήκα στο σπίτι του Elvis. Και εκείνο το είχα δει. Αλλά εκεί ήταν διαφορετικά.
