Χρειάζεται να πεις τα αυτονόητα; Κάποτε όχι. Τώρα ναι. Ισως και κάποτε να χρειαζόταν αλλά να μην το είχαμε πάρει χαμπάρι.
Και αφού τα αυτονόητα είχαν θεωρηθεί αυτονόητα, πέσαμε στο λάκο με τις λάσπες. Μονο λάσπες; Σκατά και μπόχα.
Και που λες – βλέπαμε τους διάφορους, τους δήθεν, τους τάχαμου έτσι πρέπει…να καλούν φασίστες, νούμερα, γραφικούς, ναζί, καραγκιόζηδες στα τραπέζια και στα τηλε-παράθυρα και να τους ρωτάνε τη γνώμη τους. Του φασίστα τη γνώμη. Αν έχεις θεό. Ω ξέπλυμα- ω ξέπλυμα- πόσο πολύ το κάνουν…
Και από εδώ και από εκεί έγινε στο φασισταριό αμπαλάζ κανονικότητας και γυαλίστηκε, σιγά μην κρυφτεί το σκατό.
Και άντε πάλι, το αυτονόητο. Να το ξαναπείς. Να ακουστεί. Οι δολοφόνοι στη φυλακή. Να ξεβουλώσει αυτιά. Να κουνηθούν κεφάλια. Μπας και έρθει και το μυαλό στη θέση του που έχει πάει, ξερωγώ – για νύχια.
Πού μπλέξαμε! Και εμπρός – να ξεμπλέκουμε τώρα.
