–Χρειάζεται τώρα να τα πούμε όλα αυτά; Οk προφανώς τα χρειάζεσαι.
Η Vivienne Westwood καθισμένη στην πολυθρόνα, φορώντας ένα μαύρο φόρεμα με ασύμμετρα κοψίματα, αναστενάζει ελαφρά και συνεχίζει απρόθυμα – It’s so boring to say all this.
Δεν είναι ότι δεν θέλει να μιλάει για τη ζωή της.
Είναι αυτό: ότι δεν της αρέσει να ζει στο παρελθόν.
Όλοι θέλουν να ακούσουν ιστορίες από το punk και τα 70ς, για το World’s End του Λονδίνου, για τους Sex Pistols και το Anarchy in the UK, το τι-σερτ/ζουρλομανδία του Johnny Rotten και τις παραμάνες (και μας τα δίνει αυτά το ντοκιμαντέρ της Lorna Tucker) αλλά η Dame Vivienne Westwood τα έχει αφήσει όλα αυτά πίσω της και ζει στο παρόν.
Και αυτή είναι η αλήθεια. Το αληθινό, ασυμβίβαστο, εικονοκλαστικό, επαναστατικό πνεύμα του punk δεν βρίσκεται στα αρχεία των Sex Pistols και στα μουσεία της ποπ κουλτούρας. Eίναι η Westwood και συνεχίζει να είναι στα 79 της.
– Ο Johnny Rotten; Ενδιαφέρον άνθρωπος τότε… Αλλά δεν προχώρησε.
-Ο Malcolm McLaren ; κι αυτός, τι κατάφερε να κάνει μετά;
Ο McLaren που, έχοντας προηγουμένως δουλέψει στην Αμερική με τους New York Dolls, επέστρεψε στην Αγγλία και “έφτιαξε” τους Pistols, την έβλεπε πάντα ανταγωνιστικά και προσπαθούσε να την επισκιάζει ώσπου κάποια στιγμή οι δρόμοι τους χώρισαν.
Εξάλλου η Westwood είχε καταλάβει πολύ νωρίς τι γινόταν με το punk, ότι ήταν ένα προϊόν προς πώληση με δυνατό γκελ στην αγορά. Αλλά η Vivienne πήγαινε γι’ άλλα.
Ανατρεπτική, ευφάνταστη, αφάνταστα δημιουργική, εκρηκτική στη δουλειά της και τολμηρή. Άργησαν να καταλάβουν την δουλειά της και να την πάρουν στα σοβαρά. Όμως και αυτό, το έκανε να λειτουργεί υπέρ της. Μαχητικά και ήρεμα.
Το λέει και ο σύντροφός και βασικός της συνεργάτης Andreas Kronthaler στο ντοκιμαντέρ, ότι δεν μασάει ποτέ τα λόγια της. Το λέει και το ντοκιμαντέρ από την αρχή ως το τέλος του.
Έχεις την αίσθηση ότι, με τον χαρακτήρας της, δίνει συνεχώς πληρωμένες απαντήσεις στον Johnny-Rotten-Lydon και σε εκείνο το ‘δεν καταλάβετε ότι σας κοροϊδέψαμε’ που έλεγε στην βιογραφία του. Γιατί οι πραγματικοί επαναστάτες Johnny, εκείνοι που προκαλούν και δημιουργούν την ρήξη με το σύστημα, δεν κοροϊδεύουν κανέναν.
Και μετά βλέπουμε την Dame Westwood με τα αγωνιστικά μποτάκια της να πατάει στην Ανταρκτική, εκεί που λειώνουν οι πάγοι και να δίνει τις μάχες της για το μέλλον του πλανήτη και όχι με λόγια, η κυρία Vivienne, με έργα.
Και την βλέπουμε με κλωστή και σχέδιο να δένει στις δημιουργίες της συνθήματα για την Δημοκρατία, σχολιάζοντας για να ακούγεται ότι … Δημοκρατία στην Αγγλία, δεν έχουμε.
Σε άλλη σκηνή η Tucker, πρώην μοντέλο η ίδια, “την πιάνει” να απευθύνεται στους μάνατζερ των καταστημάτων της και να τους λέει ότι δεν την νοιάζουν τα χρήματα, ούτε να εξαπλωθεί η επιχείρηση, τη νοιάζει η ποιότητα και να της αρέσουν, της ίδιας πρώτα, τα ρούχα που προτείνει. Έτσι και χωρίς πολλά πολλά.
Το κατάφερε η Tucker και πολύ έξυπνα, να μας γνωρίσει από κοντά την Westwood Punk, Icon και Activist σαν άνθρωπο , δημιουργικό σαφώς, αλλά πρώτα άνθρωπο_να μας δείξει τους λόγους που την θαυμάζει και να την δικαιώσει που κάπου στην αρχή δείχνει απρόθυμη να πει την ιστορία της…γιατί ποιος την χρειάζεται… είναι βαρετά όλα αυτά- γιατί απλά έχει πολύ περισσότερα να πει.
Και ποιος θέλει να βουτήξει ακόμη μια φορά στην punk νοσταλγία;
Είδα το ντοκιμαντέρ – μέσα από το Αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Θεσσαλονίκης “Σινεμά και Μόδα: Πίσω απ’ τον καθρέφτη”– μέσα από την online πλατφόρμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (online.filmfestival.gr). Με την υποστήριξη του συλλόγου Παλαιών Μαθητών και Φίλων του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης Nouvelle Amicale.
Άλλα δυο φιλμ, Dior and I του Φρεντερίκ Τσενγκ (2014) και Μαρτάν Μαρτζελά – Με τα δικά του λόγια του Ράινερ Χόλτσεμερ (2019) συμπλήρωσαν (15-17/2) το αφιέρωμα με στυλ και πρόταση της μόδας, κινηματογραφική.
