Ακόμη και όταν δεν ταξιδεύω, ταξιδεύω. Το ταξίδι είναι το ξόδεμα της χαράς και χαρά ξοδεμένη ίσον χαρά που μένει.
Και όταν το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έβαλε θέμα του το Ταξίδι σε αυτή την αταξίδευτη εποχή κόντρα (και μπράβο), χάρηκα διπλά (τριπλά και βάλε). Και ας μην ταξιδέψω στο το Ολύμπιον, ούτε στο Λιμάνι στον «Κασαβέτη», ούτε σινεμά να πάω. Σε εκείνα τα ταξίδια.
Ταξίδι on line, λοιπόν.
Κι αυτό από μια πλατφόρμα ξεκινάει. Έπραξα τα δέοντα. Τσέκαρα ταινίες, ντοκιμαντέρ. Που δεν προλαβαίνεις να τα δεις όλα. Λες και προλαβαίνεις να δεις τον κόσμο όλο στα ταξίδια.
Σχεδιάζω την δική μου διαδρομή και όπου βγει. Η έμφαση στο ‘όπου βγει’ , ποτέ στο ‘σχεδιάζω’.
Φυσικά και ακράδαντα, κράτησα σημειώσεις και σας παρουσιάζω τα docs που τσέκαρα και θέλω να δω.
Όπως κάθε φορά στο δρόμο προσθέτω κι άλλα. Και μετά, εκείνα που έχασα. Και πάει λέγοντας. Με άλλα λόγια, ταξιδεύοντας.
Ξεκινάμε:
Narcissus off duty. Caetano Veloso, εδώ. Στο doc των Renato Terra και Ricardo Calil. O Veloso θυμάται εκείνες τις μέρες το 1968, που το στρατιωτικό καθεστώς της Βραζιλίας τον έριξε στην φυλακή. Ένας νεαρός τραγουδιστής τότε. Κομμάτι Βραζιλιάνικης ιστορίας. Και μουσικής.
A Glitch in The Matrix. Ερώτημα: Μήπως ζούμε σε παράλληλες πραγματικότητες; Απαντήσεις φιλοσοφικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές και άλλες. Από το διεισδυτικό μάτι του Rodney Ascher! Που είχε κάνει το Room 237 (της Λάμψης;) Δικός μας. Δεν το χάνω.
White Noise. Του Daniel Lombroso. Λευκός Θόρυβος. Του 2020. Ο Lombroso κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την ‘alt-right’ την “εναλλακτική δεξιά” και εστιάζει σε φιγούρες της. Μακριά από μας και έξω από δω. Θα το δω (για να εκνευριστώ).
The Mole Agent. Της Maite Alberdi. Ενδιαφέρον! Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ στη Χιλή προσλαμβάνει έναν 80χρονο για να γίνει κατάσκοπος σε ένα γηροκομείο επειδή υπήρχαν υποψίες για κακοποίηση ηλικιωμένων. Σύμπτωση (περίπου) είδα μόλις το I Care A Lot στο Netflix.
Belushi. Του R.J. Cutler. Δεν κάνω πλάκα! Ναι! Ντοκιμαντέρ για τον Τζον Μπελούσι. Την φοβερή προσωπικότητα και την τραγική ιστορία του. Blues Brothers, όλοι εδώ.
Route One. Ο σκηνοθέτης Robert Craimer επιστρέφει στην Αμερική μετά από χρόνια απουσίας και βγαίνει στους δρόμους, στην ενδοχώρα. Είναι τα 80ς και έχει περάσει η λαίλαπα Reagan. Ον δε ρόουντ Αμέρικα, είμαι μέσα (μη με ρωτάτε καν).
Ανοιχτός Βορράς. Του Paolo Cognetti. Sogni di Grande Nord. Ποιος είπε ότι εμάς τους Νότιους δεν μας γοητεύει ο Βοράς. Φύγαμε για Αλάσκα. Για το μονοπάτι Stampede Trail και το εγκαταλελειμμένο λεωφορείο 142…Και κάπως έτσι μου μπαίνουν ιδέες.
Of Time and the City. Για τον Χρόνο και την Πόλη. Όπου «χρόνος» είναι η δεκαετία του 50 και πόλη το Λίβερπουλ. Με οδηγό-σκηνοθέτη τον σπουδαίο Βρετανό Terrence Davies. Και Λίβερπουλ δεν έχω πάει. Και καμία δικαιολογία δεν έχω, για την πόλη των Beatles, του Daniel Craig, του Kenny Dalglish.
Gambling, Gods and LSD. Όπως θα λέγαμε Τζόγος, θεοί και LSD. Του Peter Mettler. Και μόνο για τον τίτλο must! “Ενα επικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο που ενώνει διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και ανθρώπους”. Δες το και σαν ένα ενθύμιο του 20αιώνα. Μυρίζει τηγάνισμα εγκεφάλου. Και ως φαν Legion και American Gods, έτοιμη να του χαρίσω τις τρεις ώρες που ζητάει.
Nomad: In the Footsteps of Bruce Chatwin. Werner Herzog. 2019. Περιπλάνηση. ‘Nough Said.
The Farthest. Του Emer Reynolds. Το απώτατο σημείο της ανθρωπότητας. Ή όπως έλεγε ο Κάπτεν where no man has gone before. Με το Voyager , λοιπόν, εκεί έξω. Φιλιά και καρτ-ποστάλ από τον Άρη.
Bloody Nose, Empty Pockets. Των Bill Ross και Turner Ross. «Μακριά από τα αστραφτερά φώτα του Las Vegas, ένα παραδοσιακό μπαρ ρίχνει αυλαία…» Cheers στα κλειστά μπαρ όλου του κόσμου. Cheers ν΄ανοίξουν πάλι με το καλό. Cheers να βρεθούμε στις μπάρες τους.
Μείνετε συντονισμένοι στο blender και για άλλες Φεστιβαλικές προτάσεις. Εντυπώσεις. Για περισσότερα docs και ταξίδια.
Μπείτε στο site του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – ακολουθείστε On Line, διαλέξτε και δείτε. 4 -14 Μαρτίου. Θα λειτουργήσουν φέτος και καλοκαιρινά τμήματα. Stay tuned!
Και κάτι ακόμη: Θεσσαλονίκη, μου λείπεις.
