A Glitch In The Matrix.
Eίδα την ταινία τις προάλλες στην On line πραγματικότητα του 23του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Και αφού είδα την ταινία _προσέξτε: όχι μόνο επειδή είδα την ταινία _πείστηκα απόλυτα ότι ζούμε σε προσομοίωση.
Σε μια παράλληλη πραγματικότητα, κάτι το οποίο, είναι η αλήθεια, ανέκαθεν υποψιαζόμουν. Ότι ο κόσμος, έτσι όπως τον ξέρουμε, δεν είναι αληθινός. Δηλαδή, ποιος είναι σίγουρος για όλα;
Ψυχραιμία. Θα εξηγήσω.
Ας ξεκινήσουμε από μια ομιλία του Philip K. Dick (Do Androids Dream of Electric Sheep?/Blade Runner, A Scanner Darkly, The Man in the High Castle…και τι να λέμε! ). Τον παρακολουθούμε (αποσπάσματα μέσα στην ταινία) να αναφέρεται σε δικές του εμπειρίες, αναζητήσεις, προσομοιώσεις, επίμονα όνειρα.
Γύρω από αυτή την ομιλία, ο Rodney Ascher (σκηνοθέτης και του εξαιρετικού Room 237) κάνει την έρευνά του, δηλαδή το ψάχνει πολύ, επιστήμη, φιλοσοφία, μεταφυσική, θεωρίες συνομωσίας, όνειρα, εφιάλτες, λογοτεχνικές αναφορές.
Κάπου στην αρχή λέει και το εξής:
Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να σκεφτείτε απλά κάποιον και μόλις στρίψετε στη γωνία να τον δείτε ξαφνικά μπροστά σας; Έχει συμβεί. Συμβαίνει. Θα επανέλθω.
Τα video games στο μεταξύ, καθώς εξελίσσονται, έρχονται όλο και πιο κοντά στις πραγματικότητα, τελειοποιούνται, θα είναι (σα) να τα ζεις.
Και αν (όπως στα video games) οι συμπεριφορές μας και οι αντιδράσεις μας είναι προκαθορισμένες με μια βεντάλια επιλογών στη διάθεσή μας, και είμαστε ήδη μέσα σε ένα παιχνίδι κι εμείς; Και τι είναι αυτό που στέκεται πάνω από το παιχνίδι και το λειτουργεί;
Και αν εκείνο το déjà vu – η αίσθηση ότι έχουμε ξαναζήσει κάτι – δεν είναι ανάμνηση ή φαντασία, ή όνειρο, αλλά έρχεται από μια άλλη πραγματικότητα όπου, όντως το έχουμε ξαναζήσει;
Στον Keanu Reeves αυτό συμβαίνει ενώ μπαινοβγαίνει στο Matrix και στους διάφορους κόσμους του με άνεση πρωταγωνιστή και την κλασική -fashion status- μαύρη καπαρντίνα.
Πόσες, λες, παράλληλες πραγματικότητες να υπάρχουν εκεί έξω; και πώς είσαι σίγουρος ότι οι πράξεις σου δεν έχουν συνέπειες και σε αυτές; Τουλάχιστον σε κάποιες από αυτές;
Άβαταρ
Ερευνητές, καθηγητές, ατσίδες των video games και μελετητές του αγνώστου εμφανίζονται στην ταινία με ψηφιακά άβαταρ (έξοχη δουλειά) και καταθέτουν γνώμες, συμπεράσματά τους, το πώς βλέπουν γενικά -και ειδικότερα- το ζήτημα στα βάθη του παράξενου. Που κι αυτό μπορεί να το συνηθίσεις.
Και τι γίνεται _πες τώρα!_ αν η θεωρία της προσομοίωσης (το ερώτημα που μπαίνει από την αρχή του ντοκιμαντέρ) δεν είναι «θεωρίες» και επιστημονική φαντασία, αλλά αλήθεια, γεγονός, the real thing ?
Αποδεικνύεται; Όχι. Δεν θα μπορούσε. Θα μπορούσε; Μήπως θα μπορούσε;
Και αφού είδα λοιπόν την ταινία και τελείωσε, ‘the end’ , πάτησα το κουμπί και επέστρεψα στην Live TV. Mε έβγαλε κατευθείαν στο Open TV. Πέμπτη βράδυ. Και τι έπαιζε το κανάλι ; Matrix. Matrix Reloaded. Και σε αυτό το σημείο I rest my case.
