“Στη δεύτερη σιωπή όλα τα κεφάλια γυρνούν προς τον Μάρτιν. Μιλάει για δορυφόρους σε τροχιά, ικανούς να βλέπουν τα πάντα. Τους δρόμους όπου ζούμε, το κτήριο όπου δουλεύουμε, τις κάλτσες που φοράμε. Μια βροχή αστεροειδών. Ο ουρανός γεμάτος από δαύτους. Θα μπορούσε να συμβεί οποτεδήποτε. Αστεροειδείς που μετατρέπονται σε μετεωρίτες καθώς προσεγγίζουν κάποιον πλανήτη. Ολόκληροι εξωηλιακοί πλανήτες εκρήγνυνται.
Γιατί όχι εμείς. Γιατί όχι τώρα.
“Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να συλλογιστούμε την κατάστασή μας”, λέει. “Ο,τι κι αν είναι εκεί έξω, είμαστε ακόμη άνθρωποι, τα ανθρώπινα απομεινάρια του πολιτισμού”.
Αφήνει τη φράση να αιωρείται. Τα ανθρώπινα απομεινάρια”.
Don DeLillo – Η Σιωπή/μετ. Ζωή Μπέλλα -Αρμάου/ Εκδόσεις Gutenberg