Με το που σφύριξε ο διαιτητής την λήξη, ο Πατέρας με σήκωσε ψηλά στα χέρια του και με έβαλε πάνω στην ασπρόμαυρη τηλεόραση στο σαλόνι. Κρατούσα ένα πλαστικό σημαιάκι με το τριφύλλι – έχω μια εικόνα ότι τα έφτιαχναν κάπου απέναντι από το σπίτι μας – Και το ανέμιζα. Είχαμε κερδίσει το εισιτήριο για τον τελικό. Ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο Γουέμπλεϊ.
Ήταν το 3-0 εδώ, στη Λεωφόρο με τον Ερυθρό Αστέρα. Η τρελή, απίστευτη, ιστορική πρόκριση!
Δυο εβδομάδες νωρίτερα, είμασταν στο αεροδρόμιο, στο Ελληνικό, συνοδεύοντας θείο και θεία που έφευγαν για ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Η Μάνα με κρατούσε από το χέρι.
–Κοίτα, μου λέει κάποια στιγμή και μού δείχνει κάμποσους κουστουμαρισμένους κυρίους με πράσινες γραβάτες και ένα τριφύλλι στο πέτο (εντάξει, βάζω λίγη φαντασία στην περιγραφή). Είναι οι παίκτες του Παναθηναϊκού που πάνε να παίξουν στο Βελιγράδι.
Ναι – αυτό δεν πήγε καλά. Ήταν το 4-1 από τον Ερυθρό Αστέρα. Και ποιος μετά θα πίστευε στην ανατροπή; Αυτή του 3-0 που με «ανέβασε» στην τηλεόραση.
11 εκείνοι, 11 εμείς. Έλεγε ο Φέρεντς Πούσκας. Έτσι ήταν. 11 εκείνοι, 11 εμείς…μάθημα ζωής. Με θάρρος – μού έλεγε ο πατέρας.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Παναθηναϊκή φουλ.
Στο γήπεδο, στις κερκίδες, στο πέταλο. Στα εκτός έδρας. Σε εκείνο το ματς που το πήραμε μέσα στο Καραϊσκάκη. Στο άλλο το ματς στην Φιλαδέλφεια που χιόνιζε. Στο ραδιόφωνο τις Κυριακές. Στα γκολ του Σαραβάκου και στις πιρουέτες του Βαζέχα. Στα ωραία και στα δύσκολα. Και στη φανέλα με το τριφύλλι που φόρεσα και εγώ για ένα φεγγάρι στο γκαζόν της Λεωφόρου.
2 Ιουνίου του 1971 χάσαμε στον τελικό από τον μαγικό Άγιαξ.
Καμία ελληνική ομάδα ως τώρα, 50 χρόνια μετά, δεν έχει πάει τελικό. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι η χαρά του να είσαι παιδί και να μαθαίνεις ότι όλα μπορεί να γίνουν. Όλα είναι εφικτά. Και ότι ό,τι και αν σου λένε ότι είσαι μικρός και δεν φτάνεις. Φτάνεις. 11 εκείνοι, 11 εμείς. Και όλα στα πράσινα.
*Και εκείνη η θρυλική ενδεκάδα: Καμάρας, Οικονομόπουλος, Βλάχος, Τομαράς, Σούρπης, Καψής, Γραμμός, Δομάζος, Αντωνιάδης, Φυλακούρης , Ελευθεράκης. ~
