Ταινίες με τη μαφία θα βλέπουμε πάντα. Γιατί έχουμε μεγαλώσει με αυτές. Γιατί κρύβονται εκεί μέσα αριστουργήματα. Για τους χαρακτήρες τους. Γιατί πίσω από τις καρτουνίστικες συμπεριφορές και τους κώδικες είναι θαμμένες προσωπικές αδυναμίες, τραύματα, πολύπλοκες σχέσεις, βαθύτερα θέματα, άλλες ιστορίες, παλιές υποθέσεις, κάτι ξεχασμένα στο πάτο του πηγαδιού.
Το έδειξαν οι Sopranos (την ξαναβλέπεις άνετα την σειρά!) και οι Sopranos ήταν ο James Gandolfini και ο τρόπος που ο Gandolfini ενσάρκωνε τον Tony Soprano. Τον παγερό, στυγνό Tony Soprano, που ξεπαστρεύει όποιον βρεθεί μπροστά και του χαλάει τα σχέδια και που όλοι τον τρέμουν – και τον άλλον, τον ευαίσθητο εαυτό του, τον ευάλωτο Τόνι, που νοιάζεται για την οικογένειά του, που παθαίνει κρίσεις πανικού και φοβάται, που αγαπάει τις πάπιες του και πηγαίνει στην ψυχολόγο για να βρει την άκρη.
Αυτό τα είδαμε εξαιρετικά στους Sopranos. Σημείο αναφοράς για σχετικές ταινίες/σειρές /ερμηνείες. Το χειρότερο που έχει συμβεί; Ότι ο James Gandolfini δυστυχώς δεν είναι πια εδώ. Μας άφησε χρόνους το 2013.
Δεν θα γινόταν να είχαμε την συνέχεια των Sopranos.
Ένα prequel όμως δεν θα ήταν κακή ιδέα. Θα ήταν;
Ειδικά όταν έχεις στη διάθεσή του, τον γιο του Gandolfini, έναν πολλά υποσχόμενο νέο ηθοποιό. Το συναισθηματικό δηλαδή ατού της ταινίας ήδη φορτωμένο σε αυτή από τα credits; Και όπως είπαμε στην αρχή ποιος δεν θα έβλεπε ταινία με τη μαφία σε δράση – και με άρωμα Sopranos.
Δεν είναι κακή ταινία το The Many Saints of Newark.
Έχει και τα κλικ της στους χαρακτήρες και τις αναφορές στη σειρά. Και όλα τα κλισέ της ιταλικής μαφίας στην Αμερική των 60ς όπως την έχουμε δει στο σινεμά. Ακούμε και Frank Sinatra. Και οι ψυχοπαθείς συμπεριφορές των wise guys πάνε κι έρχονται.
Αλλά, το πώς ο μικρός – και νεαρός Άντονι – έγινε ο Tony Soprano υπήρχε πολύ περιθώριο να το δούμε καλύτερα. Να δουλευτεί καλύτερα η αδιαφορία της μάνας (η Vera Farmiga με ψεύτικη μύτη) και η σχέση εντέλει με τον θείο που ό Άντονι (κρυφά) θαυμάζει ή είναι αυτός που τον καταλαβαίνει και νοιάζεται, η ανθρώπινη πλευρά του καταπιεσμένου και παρανοϊκού Dickie Moltisanti (Alessandro Nivola). Μετά είναι ο παράγοντας Ray Liotta σε διπλό ρόλο, αυτόν του Hollywood Dick Moltisanti και του δίδυμου αδελφού του Salvatore που είναι στη φυλακή. Και κουλ και jazz τύπος και με καλές συμβουλές.- What do I know, I m just a murderer.
Το κέντρο βάρους βέβαια ήταν εξ’ ορισμού ο νεαρός Tony Soprano. Και ο Michael Gandolfini παραπέμπει στον πατέρα του, με το στιλ, τις κινήσεις, το βλέμμα (δουλεμένο ή μη, δεν έχει σημασία, «γράφει» απίστευτα). Μακάρι να του είχε δοθεί περισσότερος χώρος και πιο έξυπνο «θέμα» σεναριακά και σκηνοθετικά να αναπτύξει.
Στο φόντο της ιστορίας οι ταραχές του 1967 στο Newark που ξέσπασαν με την δολοφονία ενός μαύρου νεαρού από την αστυνομικούς. Και ο μικρός Άντονι (στο ρόλο, ο 11χρονος William Ludwig) βλέπει την πόλη να καίγεται από το παράθυρό του. Και τι δεν έβλεπε δηλαδή (ή φανταζόταν πίσω από εκείνα που έβλεπε)! Όπως, για παράδειγμα, τον ‘πόλεμο’ που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στις συμμορίες των Ιταλών και εκείνες των Αφροαμερικανών. Το πιστολίδι στους δρόμους και τις κρυφές σχέσεις του. Eκεί πάνω ξέχασα τους Sopranos και θυμήθηκα το Fargo Season 4 Και όλα ωραία ανακατεύονται.
