Συμεών Τσακίρης, Τατιάνα-Άννα Πίττα φωτό : Παναγιώτης Λαμπής
Οι μάγισσες που κρέμονται από δέντρα. Ο χρόνος και ο τόπος, οριζόντια και κάθετα. Οι προφητείες, τα παιχνίδια του μυαλού, η δίψα για εξουσία. Και ο χορός των εγκλημάτων.
Τυφλός από την δίψα του για δύναμη, ο Μακμπέθ, έρμαιο στο λαβύρινθο του σκοταδιού του.
Έτσι είδα τον Μακμπέθ της Ομάδας Νοσταλγίας. Υποβλητικό και ποιητικό -με την σαιξπηρική δράση και τα βάθη του να αποδίδονται με έμπνευση και έξαψη στην σκηνοθετική ματιά της Τώνιας Ράλλη.
Από την πρώτη/πρώτη στιγμή που καταφθάνουν στη σκηνή τα σκοτεινά πνεύματα του δάσους – και ως την κορύφωση, σαν μεταφυσικό θρίλερ (που είναι και το έργο) τονίζοντας τον πολιτικό του λόγο, αναδεικνύοντας το κείμενο (στην συναρπαστική μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη)
Είδα τον Μακμπέθ της Νοσταλγίας μέσα στην δυναμική σκηνογραφία της Μαγιού Τρικεριώτη.
Ένοιωσα τον Μακμπέθ (του Συμεών Τσακίρη) να θολώνει η σκέψη του, να φοβάται, παλινδρομεί, να χειραγωγείται, να παραλογίζεται, να ματώνει – να ‘υπηρετεί’ μαεστρικά το πνεύμα της παράστασης. Στη ροή και στις εντάσεις της.
Έλενα Μεγγρέλη (φωτό Παναγιώτης Λαμπής)
Και έτσι λειτουργούν όλα στην παράσταση.
Στο σύμπαν του Σαίξπηρ – στην Αθήνα του τώρα, στην οδό Γερμανικού, όπου ‘ακούς’ τους ψιθύρους του δάσους και το δάσος των σπαθιών (και μια Blair Witch Project αύρα), γύρω από έντονες, σθεναρές ερμηνείες: στον βασιλιά Ντάνκαν του Αχιλλέα Βατρικά, στον Μπάνκο του Γιώργου Σίμωνα, στην Λαίδη Μαμπέθ της Τατιάνας-Άννας Πίττα, στον Μακντάφ του Γιώργου Φριντζήλα, στον Γιώργο Κισσανδράκη, στον Hλία Καρακωνσταντάκη (Μάλκολμ), στις τρεις έξοχες μάγισσες – Ίριδα Μάρα, Νάντια Μαργαρίτη, Έλενα Μεγγρέλη αερικά, ακροβατικά και…μαγικά –στον Σαίξπηρ της Νοσταλγίας– εντέλει.
> Στο Θέατρo Rabbithole, Γερμανικού 20, ως 14 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
