Έτσι είχε φέτος: Δεν ανέβηκα Θεσσαλονίκη, αλλά ήμουν μέσα στο Φεστιβάλ, μάλλον περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Είχα δει όλες τις ελληνικές ταινίες. Από πριν (συμβουλευτική επιτροπή).
Έλειψαν οι ωραίες εικόνες από την πόλη και τα post από το φωτογενές λιμάνι. Μου έλειψαν οι βόλτες με τους φίλους μου ως την άλλη άκρη της παραλίας αργά τη νύχτα μετά τις προβολές, που περπατάμε και μιλάμε και όρεξη δεν έχουμε να μαζευτούμε.
Το 62o Φεστιβάλ Κινηματογράφου έριξε αυλαία, μοίρασε τα βραβεία του, ξαναβγήκε στις αίθουσες, εκεί που το σινεμά και εμείς μαζί περνάμε καλύτερα. Αλλά για τις ταινίες που μας έδειξε, έχουμε – από εδώ – να λέμε. Πολλά και για πολλές.
Σαν κι αυτή. Της Ζακλίν Λέντζου. Το Σελήνη, 66 Ερωτήσεις. Βραβείο ερμηνείας- α’ γυναικείου ρόλου – στην ταινία για την Σοφία Κόκκαλη. Η Σοφία είναι στην ταινία η Άρτεμις που επιστρέφει σπίτι της μετά από καιρό, γιατί ο πατέρας της – που είχαν μέχρι τότε απόμακρη σχέση – έχει πρόβλημα υγείας και εκείνη αναλαμβάνει να τον βοηθήσει. Ένα μυστικό αποκαλύπτεται. Η Άρτεμις για πρώτη φορά ουσιαστικά γνωρίζει τον πατέρα της και η σχέση τους αρχίζει να χτίζεται βαθιά και αληθινά.
Η Σοφία ξεδιπλώνει τις διαφορετικές στιγμές της Άρτεμις πειστικά και με ευαισθησία. Τις προσωπικές της συγκρούσεις, τα βήματά της στο πλησίασμα της νέας αλήθειας, ρεαλιστικά και άλλο τόσο ποιητικά. Εδώ είναι η σκηνοθεσία. Η ματιά της Λέντζου. Τρυφερή μεν, αλλά χωρίς μελό. Με συγκίνηση αλλά και σπαθάτη. Είναι πολύ καλός επίσης ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος στο ρόλο του πατέρα.
Σύντομα, ελπίζω, Σελήνη, 66 Ερωτήσεις – στις οθόνες εκεί έξω.
