Στην αρχή ήταν δεκαπενθήμερο. Και αυτό, αυτόματα του έδινε ατού. Με το που τέλειωνες το τεύχος, ερχόταν το επόμενο Rolling Stone. Γιατί να περιμένεις;
Αλλά το ‘ατού’ ήταν το λιγότερο. Το Rolling Stone «είχε να διαβάσεις». Είχε καλογραμμένα κείμενα και ψαχνό.
Λοιπόν, βούταγα μέσα στις σελίδες. Μ’ άρεσε ο τρόπος που αγκάλιαζε την μουσική και την κοινωνία, την πολιτική και τα trends, την ποπ κουλτούρα και την τέχνη – ένα pinball απολαυστικών αναγνώσεων.
Θυμάμαι να ταξιδεύω στην Ύδρα και να διαβάζω για εκείνη την απίστευτη σειρά που δεν ήταν σαν καμία άλλη – το Twin Peaks του David Lynch.
Θυμάμαι να έχω τσακίσει την σελίδα τρεις φορές για να τσεκάρω, πριν ξεκινήσει, το Breaking Bad. Έχω την εικόνα μπροστά στα μάτια μου. Να ξεκοκκαλίζω τις κριτικές για τα άλμπουμ του Bruce. Να διαβάζω την Αγία Γραφή των συνεντεύξεων του Bob Dylan.
Θυμάμαι – εξώφυλλο και μέσα, κομμάτι 50 Cent ποιος είναι, τι κάνει από πού μας έρχεται, ανάγνωση στο λεωφορείο Φάληρο – Σύνταγμα.
Rolling Stone με εξώφυλλο τον Notorius B.I.G, έρευνα, τι συνέβη. Το Rolling Stone, εκτός των άλλων, είχε ασχοληθεί από νωρίς με το hip hop και με το πόσο σημαντικά πράγματα έρχονταν από εκεί – και λογικό: στην Αμερική ήταν – αλλά πραγματικά είχε υλικό και είχε και τον τρόπο να το παρουσιάζει.
Δεν θα ξεχάσω τα πρώτα κείμενα για τον David Foster Wallace που διάβαζα – τη σειρά των συνεντεύξεων του συγγραφέα του Infinite Jest. Το πιο ροκενρόλ μυαλό – πόσο κρίμα που δεν είναι πια εδώ.
Α, ναι! Το δίχως άλλο και οπωσδήποτε. Φανατικά τις διάβαζα – ιστορίες αλλόκοτες, τρελές, απίστευτες, που αποτύπωναν την παράξενη και αδιανόητη συχνά ψυχοσύνθεση της Αμερικής.
Στην ραχοκοκαλιά του σταθερά, εκτενή και τακτικά θέματα που αποκάλυπταν σκάνδαλα, κριτική για την πολιτική και τα πρόσωπά της, απέναντι μόνιμα στην βία της αστυνομίας και στην κατάχρηση εξουσίας.
Το Rolling Stone, σαν ένα κέλυφος, μέσα του φύλαγε το δημοκρατικό και ελεύθερο πνεύμα των 60ς, κόντρα σε έναν κόσμο που γινόταν όλο και πιο πολύ σκληρός και άπληστος, στις στυγνές πολιτικές προς όφελος των λίγων.
Πήγαινα και στα παλιά τεύχη, τα έψαχνα και έβρισκα, τις μεθυσμένες σελίδες αστραφτερής διάνοιας του Hunter S.Thompson, την φαντασμαγορία με το όνομα Cameron Crow, τον beat- άτο ροκ οίστρο του Lester Bangs.
Εννοείται πως έχω ακόμη παλιά τεύχη. Πολλά.
Είχα καιρό να ξεφυλλίσω, έτσι δυο-τρία, το έκανα προχτές. Τι φάση! Κάποια μύριζαν θάλασσα (τα διάβαζα στην παραλία), κάποια άλλα είχαν σημειωμένα πάνω τους δίσκους που ήθελα να αγοράσω.
Οι καιροί αλλάζουν – πόσο ωραία το έχει πει ο θείος Bob. Όλα έχουν αλλάξει. Και όσα νομίζουμε ότι δεν έχουν αλλάξει, σόρι, κι αυτά έχουν αλλάξει. Εμείς (ξέρετε εσείς) είμαστε η γενιά των περιοδικών (δηλαδή στα αεροδρόμια συναντιόμαστε στο ίδιο μέρος – τώρα…σε ψιλο-άδεια ράφια μπροστά).
Και κοίτα να δεις πώς έρχονται τα πράγματα (που αλλάζουν, το είπαμε).
Το Rolling Stone μιλάει ελληνικά.
Βγαίνει το ελληνικό Rolling Stone (αγόρασε τον τίτλο η People Entertainment) και μέσα γράφουν κάποιες από τις καλύτερες πένες (μουσικές και όχι μόνο). Που διάβαζα και αγαπούσα πάντα και που γνώρισα και λάτρεψα. Στο τιμ της συντακτικής ομάδας, για να δείτε : Μάρκος Φράγκος, Νίκος Πετρουλάκης, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Αντώνης Βιλλιώτης, Άγγελος Κλείτσικας – με διευθύντρια αυτό το συναρπαστικό κορίτσι, την Ειρήνη Σαρλή. Μαντέψτε, ποιος άλλος στο τιμ…Ναι, η αφεντιά μου. Και συνεργάτες – δυνατές υπογραφές.
Δε λέω άλλα. Αλλά έχω γερό χαρτί εδώ: Να πάρετε την Εφημερίδα των Συντακτών αύριο – Σάββατο 27. Θα έχει το Rolling Stone. Το πρώτο ελληνικό Rolling Stone. Και κάθε τελευταίο Σάββατο του μήνα. Μαζί με την εφημερίδα. The best, ε;
