Περίεργες μέρες, συνέχεια.
Βάλε – βγάλε μάσκα.
Πήγαινε – μην πας. Δείξε. Πέρασε. Πάρε ανάσα.
Εκεί στις θάλασσες που πάω, ρίχνω κάπου και το βλέμμα στο βυθό. Χωρίς μάσκα.
Εκεί που πήγα τις προάλλες, δεν είχε θάλασσα. Είχε βυθό.
Στο θέατρο Ραντάρ. Στην πλατεία Αγ. Ιωάννου, στο Μετρό. Κομψό, ζεστό, ακτινοβολίας τέχνης. Σκεφτόμουν τον Sam Shepard, σκεφτόμουν τον Tom Verlaine των Television. Όλα μπορεί να έχουν σχέση.*
Τρεις μουσικοί πηγαίνουν σε ένα επαρχιακό ξενοδοχείο. Παίρνουν μαζί και τα τραγούδια τους. Κάνουν πρόβα. Εμείς τους παρακολουθούμε. Τους βλέπουμε και τους ακούμε.
Τους ακούν και άλλοι. Δεν τους βλέπουν, τους ακούνε. Εμείς – και οι μουσικοί – ακούμε και τους άλλους. Εκείνους που μένουν στα άλλα δωμάτια του ξενοδοχείου. Μαθαίνουμε τις ιστορίες τους καθώς συζητάνε, μιλάνε στο τηλέφωνο, σχολιάζουν, διαπληκτίζονται. Αστεία και σοβαρά, διασκεδαστικά, δραματικά – απολαυστικά.
Παράσταση / μουσική παράσταση / παρουσίαση νέου άλμπουμ. Έξυπνα και με γούστο…και με την ευαισθησία που αποπνέουν τα τραγούδια. Η ιδέα του Παρασκευά Καρασούλου, παραγωγός στο άλμπουμ. Τα κείμενα της Φωτεινής Λαμπρίδη και του Γιάννη Βασιλόπουλου. Η μουσική του Μίμη Νικολόπουλου.
Έχουμε ‘μπει‘ στην πρόβα, αλλά και στο λάιβ. Έχουμε «μπει» στα άλλα δωμάτια. Στα τραγούδια – και – τις ιστορίες, δεμένα ευρηματικά και αφηγηματικά με την σκηνοθεσία του Σταύρου Ράγια.
>Το Βλέμμα στο βυθό ερμηνεύουν στη σκηνή ο Δημήτρης Βουτσάς και οι μουσικοί Αλέξανδρος Καζάζης (κιθάρα), Εύα Μυλωνά (ακορντεόν). Είναι μια παραγωγή της Μικρής Άρκτου.
* Sam Shepard Χρονικά των Μοτέλ, Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης “Ρεμπώτικα”
