Ο κόσμος λέει διάφορα. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος.
Μην τους πεις για κατσαρίδες.
Θα σου πω για κατσαρίδες λοιπόν.
Τις είδα από κοντά. Πολλές μαζί, πάνω από δυο χιλιάδες. Και μια – μια, γκρο πλαν.
Αγκαλιά μερικές, άλλες να ποζάρουν με τα τρίχινα πόδια τους απλωμένα σα μοντέλα. Τις είδα στον καθρέφτη. Πίσω από την κουρτίνα με χαμηλό υποβλητικό φωτισμό. Μοναδικές. Μαύρες σαν να ξετρύπωσαν από ταινία του Cronenberg και αυτοκρατορικές, επίχρυσες θεότητες. Στον Μυστικό Δείπνο. Κάθε μια στη θέση της.
Ναι – μιλάω για κατσαρίδες. Και μπορώ να συνεχίσω να μιλάω για κατσαρίδες γιατί είναι ανεξάντλητες εδώ, έξοχες, απροσδόκητες μέσα στην καλλιτεχνική αξία τους. Survirors. Κάτω από όποιες συνθήκες.
Χρωστάω την εμπειρία στον Capten. Στην μεγάλη ατομική του έκθεση “Κατσαρίδες-Cockroaches“. Και στον Χώρο Τέχνης της Πολιτιστικής Εταιρείας Σαρωνικού ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ, που διαχειρίζεται ο Γαβρίλος Μιχάλης. Που έχει κάνει και την πολύ εμπνευσμένη παραγωγή της έκθεσης, ανάμεσα σε άλλα πολλά.
Κάθε τι εκεί – στο Πολύτροπον, στα Καλύβια Αττικής – κάθε γωνιά αποκαλύπτει δημιουργικό οίστρο και αγάπη για όμορφα πράγματα. Μεγάλα χαμόγελα και ανοιχτή καρδιά.
Καμαρώνω τις Κατσαρίδες.
Και ρωτάω τον Capten. Έχουν, λοιπόν, ιστορία. Πίσω στα καράβια – εκεί ήρθε η ιδέα. Γιατί ο Capten (Χρήστος Κωτσούλας) ήταν Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού – υπήρξε και Κυβερνήτης του Ωκεανογραφικού Ναυτίλος. Έχει μίλια στη θάλασσα και ήδη πολλά μίλια τέχνης, με έργα και συμμετοχές σε εκθέσεις, Capten και τώρα, όπως τον έλεγαν οι συμφοιτητές του στην ΑΣΚΤ.
Προσέχω τις φίνες λεπτομέρειες και την μεγάλη εικόνα. Αυτό που κρύβεται πίσω από αυτά, όπως τα έντομα στο σκοτάδι. Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου θα έχουμε επιζήσει, μεταλλαγμένοι με ανθεκτικά φτερά και μακριές κεραίες, πίνοντας κρασί σε ένα μέλλον που μάλλον θα μας αξίζει. Λες;
Η έκθεση συνεχίζεται στο ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ. Εκεί, θα επανέλθω.
(photo Gerasimos Mavrommatis)
